Cyclo-octadieen

Wij werkten altijd hard. We waren iedere dag op het lab te vinden en zodoende waren we ook iedere dag samen. Toch kenden we elkaar nauwelijks. We benoemden wat onzinnige feitjes terwijl jij een kolom stortte en ik wat pipetteerde. Als we moesten wachten kliederden we flauwe grapjes op elkaars zuurkast. Soms klaagden we, als iemand de filmverdamper weer eens niet schoongemaakt had.
We werkten zo hard, dat we niet in de gaten hadden dat we alles samen deden. Hoe we steeds per ongeluk hetzelfde liedje floten en elke dag samen het lab af liepen voor een korte pauze. Om, als we ons eten op hadden, tegelijk weer op te staan en de deur voor elkaar open te houden. We hadden geen tijd om over dingen na te denken: het ging om de chemie.

Tot de dag dat iemand een kast opentrok en een fles cyclo-octadieen voor zijn voeten kapot zag vallen. De stank drong zich alle labzalen over. Al het werk bleef liggen, want iedereen wist meteen dat het menens was.

Zoals altijd liepen wij met zijn tweeën de gang op. De sfeer was er opgelaten; iedereen had zich er verzameld en keek hoe mannen met gasmaskers het lab op gingen. Maar we vonden beiden al snel dat het ook hier veel te hard stonk. Dus liepen we samen naar buiten.
In de kille wind at ik mijn appel, jij dronk je koffie. Toen we klaar waren speculeerden we of we al terug zouden kunnen. We verwachtten van niet, dus bleven we zitten en staarden we een tijdje in de verte, klagend over hoofdpijn en misselijkheid. Maar zulke korte zinnen waren al gauw gezegd. We liepen zwijgend een rondje om een beetje op te warmen en gingen ten slotte naar binnen om te kijken of het al beter was. Dat was het niet.
Terug in de buitenlucht wisten we het niet meer. Wat we nog konden doen. We hadden niets te werken, niets te eten. Niets te lopen. En terwijl de zon langzaam doorbrak, restte niets anders dan van elkaar te houden.