De pony van de buren

Mijn vader bezit het merkwaardige talent om iedereen de stuipen op het lijf te jagen op momenten dat er niets aan de hand is. Plotseling roept hij dan “Wat is dat nou?” of iets van soortgelijke strekking, in ieder geval op een toon alsof de wereld zojuist vergaan is.
Over het algemeen zijn er dan twee mogelijkheden:
– Er is iets totaal onbenulligs gebeurd, hij is bijvoorbeeld zijn tandenstoker verloren;
– Hij heeft zich een scenario in zijn hersenen gehaald waar niets van waar is.

In het tweede is hij erg goed in de auto. Zo bezorgde hij ons eens de schrik van de dag, door na een hobbelig ritje van honderd kilometer over een Noors weggetje plots te beweren dat we verkeerd gereden waren. Je raadt het al: we zaten hartstikke goed.
Het gaat dus vooral mis als we over wegen moeten die we nog niet kennen. Eénmaal heeft hij het gepresteerd om ons op zo’n reisje te laten schrikken, nog voor we onze eigen oprit af waren. “Hè? Staat de pony van de buren aan de verkeerde kant van het hek?” Nou, de pony stond weliswaar dicht bij de afrastering, maar gewoon keurig in de wei. Niks aan de hand.
Later die rit begon hij weer eens een eigen plan te trekken met de routebeschrijving. Iets wat ook meer dan ééns fout gegaan is. Hij vroeg zich hardop af waarom wij altijd denken dat het niet klopt, wat hij zegt.
Nou, omdat we, als alles wel zou kloppen wat hij zegt, op dat moment waarschijnlijk nog steeds achter een loslopende pony aan het rennen waren geweest.