King of Pop
Hij is voor mij altijd een mysterie geweest. Vroeger hoorde ik de verhalen over mensen uit het dorp die speciaal voor hem helemaal naar het verre Amerika gingen. Wat dat precies inhield besefte ik nauwelijks, eigenlijk wist ik niet eens wie of wat hij was. Michael Jackson. Maar het was groots, dat was zeker. Zijn muziek sijpelde langzaam binnen in mijn leven, zonder dat ik er bewust mee bezig was. En toch deed het wat met me, er was iets raars aan de hand.
Ik kon er niet naar luisteren.
Om het even welk nummer, die stem van Michael maakte iets in me los waar ik niet tegen kon. Als ik zijn gezicht zag werd dat gevoel alleen maar erger. Een pijn die ik niet kon plaatsen, die niet van mezelf was. Ik weet niet waar het vandaan kwam. De verhalen over hem, die hoorde ik later pas. Het paste in dat gevoel.
Nu Michael niet meer is blijkt de pijn weg te zakken. Nu kan ik zijn stem horen zonder dat mijn maag zich samentrekt. Alsof het goed is zo. Ik weet niet of het allemaal in mijn hoofd zit. Misschien heeft het niks met Michael te maken. Maar misschien toch ook wel.
Wat bijzonder. Dat je het voelde voordat je iets wist is al zo apart, maar eigenlijk des te raarder dat het wel kan nu hij dood is, aangezien dat de al gemaakte opnamen niet verandert.
Inderdaad. Ik was ook in de overtuiging dat ik er nooit naar zou kunnen luisteren. Misschien went het gewoon. I don’t know.
Wij gaan gewoon lekker naar het verre America voor een optreden. :P
:D
Ja, raar leven heeft hij gehad.
Ik vraag me soms af of hij ooit gelukkig kan zijn geweest.
Herkenbaar… op een iets andere manier dat dan weer wel. Ik herken het niet kunnen kijken naar zijn gezicht heel erg sterk. Soms was het net alsof ik mijn eigen pijn daar te sterk in terug zag ofzo… Ik kon echter wel heel erg goed naar zijn muziek luisteren, juist omdat hij mijn woede zo goed kon uitten. Zo fijn als iemand eindelijk verwoord wat jij voelt. Ik vind het nog altijd klote dat hij dood is. Echt een verlies in mijn optiek..
Fijn om te horen dat ik (in bepaald opzicht) niet de enige ben!
Het is inderdaad een verlies. Maar gek genoeg zou ik dat voor zijn dood nooit gezegd hebben, ik hoorde alleen die pijn en nooit hoe goed het tegelijkertijd was.
Het is vaak dat het zo een pijn doet omdat iemand dan echt je pijn benoemd. Dat het simpelweg te confronterend was. Toch wel echt een gave als je dat kan….
Ik zou het verder niet op mezelf willen betrekken (ik herken mezelf namelijk totaal niet in Michaels levensverhaal) maar het is in ieder geval een gave als je je eigen gevoelens op zo’n manier weet uit te drukken als hij dat deed.
Och, just beat it.