Lieve Esra,
Wees niet verbaasd dat deze brief hier voor je ligt. Wie ik ben moet ik helaas in het midden laten; je zou het toch niet geloven. Maar ik weet dat dit het moment is waarop je mij heel hard nodig hebt.
Het gaat niet goed met je. Dat weet je zelf ook. Maar het is niet wat je denkt dat het is. Het heeft niets met gebroken vriendschap te maken. Vergeet die vriendschap, want zij is het echt niet meer waard om in je gedachten te zijn. Vergeet dat het die gedachte is die zojuist je toets natuurkunde verpest heeft. Vergeet die toets, want ik kan je vertellen dat je een voldoende hebt. Ook al is het minder dan je had gekund, met jouw cijfers gaat het toch wel goedkomen. Dat weet je.
Denk eens goed na, hoe lang is dit al gaande? Komt het door dat meisje dat je je zo ellendig voelde? Geloof me, dat is het niet. Zie je niet dat dit al jaren voortduurt, dat je concentratievermogen steeds verder afneemt? Dat je lichaam langzaamaan steeds zwaarder voelt?
Ik weet dat het moeilijk is voor je om te geloven. Jij bent immers altijd het gezonde kind van jouw gezin geweest. Kerngezond. Was het maar waar. Je bent ziek. Je moeder is op het goede spoor, maar je moet het zelf doen, want zij weet niet dat jij ook een van degenen in je familie bent. Je moet zelf opstaan, heel binnenkort, want er zal niemand anders zijn die het aan je ziet. Luister naar je lichaam, alsjeblieft. Laat je niet gek maken door al die artsen die het tegendeel willen bewijzen. Laat je niet gek maken, nooit, ook niet als ze je van medicatie willen laten wisselen of helemaal willen laten stoppen. Doe wat goed voelt en houd vol.
Kijk eens in die spiegel, lach eens naar jezelf? Voorkom het moment waarop die lach leeg en dood zal zijn. Voorkom het moment waarop je kapot in je bed ligt, op de bank, of op de koude vloer, en smeekt of het niet afgelopen kan zijn. Diep in jou zit een rasoptimist, een levensgenieter, dat weet je toch? Er is maar één manier om die weer naar boven te halen. Zoek alsjeblieft medische hulp. Alsjeblieft.
En ga genieten.
Naar aanleiding van een tag van Joyce.
Mooi, zo’n brief naar jezelf! Dat zou ik ook nog wel eens willen schrijven :)
Mooi hoor. VOor mijn DZP heb ik het juist andersom gedaan: een brief geschreven aan mijn oudere ik, over 5 jaar.
Wat een mooi idee!
Liefs!!
De credits zijn voor Joyce ;)
@Jennn: wat is een DZP?
Mooi, Esra…
Wacht, moet ik hieruit afleiden dat je als 16-jarige problemen had op medisch vlak?
Ja. Terugkijkend al sinds mijn 12e ofzo… Een vitaminetekort dat langzaam maar zeker toesloeg (onder andere in de vorm van bloedarmoede). Op mijn 17e werd het pas echt erg, eigenlijk kwamen we er nét iets te laat achter. Vandaar dat het juist mooi uitkwam om de brief naar mezelf als 16-jarige te schrijven.
Oh god, tot ik naar die blog van Joyce ging dacht ik dat je een brief naar je huidige ik stuurde! Gelukkig is dat niet zo, ik begon me al zorgen te maken. Vind het heel mooi geschreven, goed van je dat je hebt volgehouden :)
Dank :) Tja, ik twijfelde nog of ik niet een leeftijd in mijn stuk zelf zou moeten zetten, maar dat had ik heus niet gedaan als ik deze brief echt naar het verleden had kunnen sturen, dus toch maar niet.
(Bovendien loop ik dan het risico dat mensen gaan denken dat ik nu 16 ben :P)
Het klinkt bijna luguber. :P Nu we het er toch over hebben, moet je niet weer eens langs de huisarts?
Nee, want daar ben ik afgelopen donderdag nog geweest. :P
Ik dacht ook aan een brief naar jezelf nu! :o Hoe dan ook een mooie brief!
Wow… Esra… Jemig ik ben even sprakeloos, deze kant had ik niet achter je gezocht. Mooie brief meis, heel erg mooi!
Het is ook een verleden waar ik mezelf nog altijd minder en minder in terugken. Maar wel een stukje bagage dat me sterker maakt :)
en ik hoop dat je je er minder en minder en minder in zal terugkennen.
:)
Sterk!
Ik ben er even stil bij …
Mooi en verontrustend tegelijk…
Ja, toen was het verontrustend, maar nu niet meer gelukkig :)