Suikerstroop
Het is de leegte die zich vult met beven. Het harde slaan van de trappen op de treden, van de deur die maar nauwelijks toe wil geven. De zolderkamer is te ver van de mensen op straat, maar te dichtbij voor hem in deze staat. Ik hoor het aan hoe alles kraakt, aan het gordijn dat langs het dichte venster gaat.
De ogen toegeknepen, de pijn zoveel mogelijk vergeten. De hoop die langzaam langs de muren naar beneden loopt, het slaan van de rake klappen op mijn armen en mijn benen. Omdat ik niet verdien te leven.
Oei, een zwaar verhaal voor een jong meisje.
Dat klopt. Soms begin je zomaar wat te schrijven en blijkt na een paar zinnen dat het verhaal ergens naartoe moet.
Heftig…
Liefs
Zeg dat wel. Kan je je voorstellen dat mensen zoiets zouden doen? Ik niet… Maar toch gebeurt het :(
`De hoop die langzaam langs de muren naar beneden loopt`
Mooi. En heftig..
“De zolderkamer is te ver van de mensen op straat, maar te dichtbij voor hem in deze staat.” Mooi, jouw gegoochel met woorden.
Thanks :)
*slik* denk nu direct terug aan mijn jeugd op mijn zolderkamer terwijl mijn vader weer eens boos tegen mijn moeder hoor roepen dat ik toch zo een onmogelijk kind ben…. Rake klappen met woorden…. En dan de laatste woorden die werkelijk de tranen in mijn ogen doen schieten.
Het is net alsof jij al die jaren vanaf een afstandje hebt gekeken en hier even in 7 zinnen weer geeft hoe mijn jeugd was. Auw…
Woorden kunnen ook pijn doen inderdaad… Maar het moge duidelijk zijn dat natuurlijk het tegenovergestelde waar is van die laatste zin. Degene die klappen uitdeelt is fout, niet degene die ze krijgt!
duidelijk! zo denk ik er ook over hoor, maar toch dat gevoel kan ontzettend intens zijn
Uhu, dat soort ‘oude gevoelens’ blijven je toch bij.
Raak.