Abandonné

Het stokje van de lolly rolde tussen zijn handen. Prachtig rood, in de vorm van een hartje en ingepakt in een doorzichtig cellofaantje met een rood lintje. Hij hoefde hem al niet meer te zien om het te weten, had het ding nu al zeker twintig keer bekeken. Hij staarde voor zich uit en glimlachte alleen bij de gedachte.
Wat zou ze doen? Zouden haar ogen groot worden van verwondering, zou ze lachen, zou ze hem aankijken? Hij wist het bijna zeker, want hij zag geen andere reden waarom ze elke donderdag hier was, precies op hetzelfde tijdstip, terwijl ze zoveel andere treinen kon nemen. Waarom ze af en toe een blik op hem liet vallen, maar ook niet vaker dan dat, haar ogen altijd snel weer wegschoten – ze wilde niets verraden.

Hij keek om zich heen. Ze was er nog niet, maar haar haastige gestalte kon elk moment aan het eind van het perron verschijnen.
Drie lichten boorden zich door de donkere verte. Hij keek op zijn horloge. De trein was op tijd, maar hij hoopte dat hij langzaam reed. Zijn hard bonkte in zijn keel terwijl de rails, waar ze elke week samen verlegen naar staarden, glimden in de nacht.

De trein stopte met piepende remmen. Hij aarzelde, was als laatste bij de deur en zette slechts één voet binnen. Het perron was leeg, de lolly tikte zachtjes tegen de stang bij de deur en zijn adem stokte een moment toen hij in de verte iemand zag rennen. De verkeerde kant op.
Toen de conducteur ongeduldig werd was er nog steeds niets te zien. Hij tilde zijn voet weer naar buiten en besloot dat hij moest wachten, het moest, want het kon niet anders dan dat ze de trein had gemist.

Een uur later stierf het geluid van de zoveelste trein weer weg van het perron. Hij keek nog één keer naar de lolly. Vouwde het cellofaan open. En stak hem in zijn mond.