Slotakkoord
Als alles pijn doet, na zes dagen. De voeten en de benen van het dansen. De stem van het schreeuwen en praten, het logge lijf, de nek, het hoofd van het lange slapen.
Dan is dit wat er overblijft: schouders, armen, handen. En de piano die staat te wachten in het middaglicht door de ramen.
Denken en spelen. De stad is leeg nu. Ik zou zo weer kunnen gaan. Uitstappen op het perron dat gisteren nog vol was met wandelschoenen en gladiolen. Maar de stad is leeg, ik dans niet, ik speel. Geen roze lippenstift. Geen accordeon, hoogstens nog een half afgebroken tent en wat zooi in de straathoeken. Ik dans niet, maar mijn handen wel. Snel, dan weer langzaam. Als het dwalen over de pleinen, het zoeken naar muziek, het gulzig opslokken van alles wat er te vinden is, wat er te dansen valt, wat er te genieten is. Maar geen knappe zangers nu. De toetsen rammelen onder mijn vingers, polsen stram. Zat ik zelf maar op dat podium, ik bespeel het publiek dat er niet is. Niet meer. Eindigen in de kroeg met iemand die lastige vragen stelt. Vindt hij me leuk? Vind ik hem leuk? Hij weet het niet, hij heeft te veel gedronken. Ik weet het niet, zoals gewoonlijk. Mijn hoofd schudt, de harde lange noten komen via mijn oren naar buiten. Nu doet echt alles pijn. Ik werk en zweet en het mag, ik heb niet anders gedaan en zou ook niet anders willen. Het is te lang geleden dit, de week is alweer te lang geleden ook, maar toch moet ik ooit stoppen.
Wrs vindtie je leuk…:)
Soms lijkt het door je blogjes alsof je permanent in zo’n staat verkeert door al die concerten :P
Haha, nou, voor zover ik weet gaan toch veruit de meeste blogjes over hele andere dingen!
@Pp ja dat denk ik nu ook. xD
Hier hoef je nooit mee te stoppen want dit is simpelweg genieten van het leven, de dingen die je leven kleur geven!
Dat is waar :)
Prachtig!!
Thanks!
[…] Vorig jaar schreef ik ook. Vorig jaar was het hetzelfde en toch anders. Alles herinnert. Ik maakte me mooi, hunkerde, danste, ontmoette. Alles herinnert me aan hém, en dit jaar is hij er weer, die gekke jongen die lastige vragen stelt met zijn mooie mond. Die ik eigenlijk niet begrijp. Die niet om telefoonnummers vraagt maar wel op weblogs reageert. We dwalen samen door de prachtige nacht. En kussen elkaar. […]
[…] geïnteresseerd was. Maar twee dagen later had ik ineens een berichtje van P, ook wel bekend als Pp, op mijn weblog. (En ja, ik dacht na dat berichtje ook dat hij een ongelofelijke kakker was die […]