Wildebrassen

13 oktober

Het water staat in onze schoenen. De paraplu is beter dan niks al is hij kapot, maar moet nu aan de kant.
We beginnen te rijden. Langzaam weer de eindeloze regen in. We buigen ons over onze knieën om de broek en het gezicht te redden. Het water valt in de toch al verzopen kapsels.
Naar boven en dan… De maag keert zich om. Horten en stoten in deze blinde houding, denken dat je te pletter valt, ergens tegenaan zult slaan, de nek zult breken. We gillen als gekken en richten ons snel op.
Met honderd kilometer per uur razen door de regen, de druppels als hagelstenen op wangen en lippen. We gooien onze handen in de lucht, huilen en lachen.