Moegestreden
Een vrouw huilt. Niet geslapen, lauwe douche. En vervolgens aangewezen op haar spiegelbeeld: rode ogen, rode mond. Onder het bleke vel telt zij haar eigen ribben, het scharminkel.
Een handdoek doelloos in haar vuisten geknepen, ze wordt alleen maar natter van de tranen die ze laat, nu ze zichzelf in deze toestand ziet.
Ze kan hem zo zien staan, achter haar. Oog in oog via het spiegelglas. Zo’n prachtig paar. Ze kan zijn warme handen voelen op haar koude huid. Dat ze hem alles gunt en alles geeft. Zo kwetsbaar als ze durven zijn, dat ze minutenlang zouden kunnen kijken naar elkaar.
Maar hij is er niet, niet nu, niet hier. En dan blijkt dat ze zichzelf leeg achterliet.
Als zij toch eens wist wat haar verlangen haar vertelt, als zij toch eens wist waarom het niet genoeg is dat hij ook bij haar wil zijn.
Er is geen weg meer terug, want ze weet hoe waardevol het is wat ze nu heeft. Maar hoe het haar vooruit brengt begrijpt ze stomweg niet.
Wauw…
Ik droom altijd helemaal weg bij jouw blogs, zó mooi geschreven!
Dank je :)
Esra toch :(
Tja…
Pótverdorie, dit is weer zo’n knalgoeie. Prachtig.
Die komt hard binnen.
Thanks! Grappig die wisselende reacties. Het is inderdaad hard, maar het is ook heel fijn om zoiets om te kunnen buigen naar mooie woorden :)
Wow… wat mooi geschreven… heftig wel!
Sterk geschreven.
Heftig stukje. Erg mooi geschreven.
Meisje meisje……….. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Hoop dat ons gesprekje gisteren je goed gedaan heeft want ik wil gewoon dat jij je gelukkig voelt, want dat verdien je zo erg! Wel mijn complimenten als je zelfs zulke heftige emoties als ware poëzie kan laten klinken, dat is echt des Esra’s :)
Dank je :) Dank jullie allemaal!
Natuurlijk heeft ons gesprekje me goed gedaan :) Maar ik heb nog een lange weg te gaan.
En naar genoeg bestaat de reële kans dat het je niet vooruit brengt, nietwaar? Of eerder: dat het op een andere manier stuwt, die niet als voor- of achteruit te beschrijven zou. Gevoel, het naarste en mooiste verenigd in één.
MOET je per se vooruit? Kan je niet gewoon genieten van het moment, van het nu?
Natuurlijk is het niet genoeg om te weten dat hij bij je wil zijn. Maar op een dag zal het dat wel zijn. Ik kan me niet zo goed uitdrukken in woorden als jij :) maar ik herken de pijn. Bij mij is die 3 jaar oud… dus weet dat het voorbij gaat en dat je wél vooruit zal gaan, jullie, allebei!
Niets moet, maar op sommige momenten lijkt het alsof je alleen maar achteruit kan. Ik ben blij met je woorden LJ, dat geeft vertrouwen :)
En Jaap: ja, precies dat! Maar ik denk dat het me wel vooruit brengt, uiteindelijk. Binnenkort.
Hopelijk snel :)
Ik hoop het ook :)