Een prachtig litteken

Deze ruimte is mij niet onbekend. Maar het is oorlog. We staan met zijn tweeën, of drieën, en tegenover ons de Aziatische man. Hij tilt zijn geweer op. Ik weet niet wat ik heb misdaan. We krijgen witte lakens over onze hoofden en wachten af in angst.
Hij doet het. Ik voel hoe hij met zijn schoten mijn borstkas raakt. Maar er gebeurt niets, ik blijf staan en kijk hem als de lakens verwijderd worden vragend aan. De woorden die hij spreekt dringen maar langzaam tot me door. Hij heeft springstof in mij geïnjecteerd, als ik nu ook maar met mijn vingers knip sterf ik alsnog.

Ik ren door de dorpen en steden, vlieg zelfs over daken, ten einde raad en vol van de vraag hoe ik mijn lot kan ontwijken. Deze bom in mijn lijf. De schuld van wat ik niet heb gedaan drukkend op mijn longen.

Ik til de doeken rond mijn schouders op en kijk naar mezelf. Een keurige halve cirkel van schotwonden bevindt zich onder mijn rechterborst. Sommige zijn flink ontstoken, maar het litteken is ergens prachtig. Ik weet dat mijn lichaam sterk genoeg is om deze rotzooi te verteren. Als ik lang genoeg uit die handen blijf, dan ben ik voor altijd veilig, dan is het mijn lijf dat overwint.