Ik heb ook altijd pech
Ik denk dat ik al mijn geluk als kind opgebruikt heb. Ik had werkelijk altijd geluk. Ik was gezond en slim, als ik brokken maakte pakte het altijd uit met hoogstens wat schrammen of builen, mijn opa’s en oma’s leefden allemaal nog en als ik te lui was om te leren voor school of het stomweg vergat (ja, dat deed ik), kwam ik er altijd mee weg. Zelfs als ik in waterattracties ging zoals de Piraña had ik geluk: ik werd nooit nat.
In de afgelopen weken ben ik twee keer in de Efteling geweest en ook twee keer in de Piraña, en twee keer had ik een kleddernatte kont. Precies zo’n plek die maar niet op wil drogen en zodoende resulteerde dat in schrale billen de volgende dag. Niet fijn.
Gisteren regende het. Ik was op mijn werk en het was allang tijd om naar huis te gaan. In de hoop dat het wel wat minder zou worden met die regen was ik langer doorgegaan dan nodig, maar het hield maar niet op.
En toen bedacht ik me: ik kan met de bus.
Dus ik sloot mijn computer af, trok mijn jas aan, pakte mijn paraplu en liep naar de bushalte. Tot zo ver niks aan de hand, maar toen ik daar eenmaal bij die halte stond duurde het wel erg lang. Zou ik de aansluiting wel halen? Als ik niet eerst zo lang gewacht had, had ik met een bus eerder sowieso allang thuis kunnen zijn. De regen werd plotseling minder. Als ik nu mijn fiets zou pakken, zou ik eerder thuis zijn dan wanneer ik op de bus zou wachten.
Ik deed het onverklaarbare en liep weg bij de bushalte. Ongeveer halverwege de halte en de fietsenkelder keek ik niet waar ik liep en stapte op een losliggende steen.
Allebei mijn schoenen gutsten vol water.
Iets in mij vertelde me toen al: dit is een hele domme beslissing. Ik kon me nog omdraaien, maar dat deed ik niet. Nu waren mijn schoenen toch al nat. En het was inmiddels droog. Dus moedig stapte ik op mijn fietsje, paraplu in de aanslag en zo snel mogelijk naar huis.
Natuurlijk gebeurde wat er moest gebeuren. Toen ik precies halverwege was viel de regen ineens met bakken uit de hemel. Ik stak mijn paraplu op en boog me over mijn stuur, maar dat hielp verdomd weinig. Mijn schoenen waren binnen no-time kleddernat, en op mijn rug droop het water van mijn jas af, zo mijn rok in. Niet fijn.
Ongeveer één kilometer van mijn huis kwam de bus langs. Weemoedig keek ik hem na, me bedenkend hoe vrolijk ik was geweest als ik daar lekker warm en droog in had gezeten en had gekeken naar de stortregen. En blijkbaar was het nog sneller geweest ook.
Eenmaal thuis stond er een enorme plas water voor de deur van het schuurtje. Geërgerd en al vechtend met de paraplu, mijn fiets en mijn sleutels – ik heb tenslotte maar twee handen – dacht ik: boeiend, mijn schoenen en sokken zijn nu toch al nat. Ik zette er één stap in en ontdekte binnen twee tellen dat er verschillende gradaties zijn in nat.
En uiteraard ging het meteen veel minder hard regenen toen ik eenmaal binnen was.
Het feestje was compleet toen ik vanmorgen wakker werd met schrale billen. Ik wil jullie dan ook vragen om me nu zo hard mogelijk uit te lachen; dan heeft er tenminste nog iemand lol beleefd aan dit hele verhaal.
Ik ga je niet uitlachen, omdat het fucking herkenbaar is. Ik had ook vrij weinig problemen met niet geleerde / vergeten toetsen of andere kleine dingen, maar dan verlies je een oog of zit je maanden bij je ouders na een val waarin je je arm breekt en been kneust…
Tja, weet je, de eigenlijke reden voor mijn titel was ook dat ik de laatste tijd wel ingrijpender heb meegemaakt dan dit… Het voelt niet eerlijk maar dat soort dingen gebeuren helaas. Aan de andere kant maakt het ook dat we wat makkelijker kunnen lachen om de dingen die er minder toe doen zoals nat regenen ;)
Ik zou dit verhaaltje toch anders afsluiten: en toen ik thuis kwam, ging ik douchen. Conclusie: weer nat.
Tja die regen… ik word er onderhand ook gek van… net de eerste week dat ik met de fiets naar mijn stage ga, regent het super veel…
Ondertussen weer helemaal opgedroogd? :p
Haha, maar ik ben niet onder de douche gaan staan, want al dat nat worden is niet goed voor mijn huid (daar krijg ik schrale billen van enzo…)
Ja irritant hè! Maar ik ben weer droog. (Nouja, ik kom net terug van skeeleren, dus vooruit, niet helemaal. Maar niet nat van de regen in ieder geval!)
OMG!! hahahahahahaha ik ga stuk, godzijdank ben ik niet de enige die dit soort ellende meemaakt, je bevind je in goed gezelschap Esra :D
Haha :)
Dit soort dagen kan je altijd beter overslaan.
Leuk geschreven!
Haha inderdaad, al kan ik wel dagen verzinnen die ik liever had overgeslagen. Thanks!
Ik lees dat je hebt geskeelerd, JEEJ!
Weet je, ik weet wel dat het niet altijd handig is om natgeregend te worden, maar ik kan zo genieten van al die druppels! Ik vind het dan ook een beetje jammer dat de regen toch weer als negatief wordt gezien. Zullen we samen eens een keer in plassen stampen?
Haha :) Regen kan inderdaad fijn zijn, om naar te kijken als je droog zit of naar te luisteren als je gaat slapen, of om doorheen te wandelen als je een hele grote paraplu hebt en waterdichte schoenen, maar ik houd niet van natte kleding of nat haar. En daar is blijkbaar ook een reden voor, want mijn huid kan dus helemaal niet goed tegen nattigheid.
[…] water. Dus toen hadden we allebei een natte kont. Over mijn frustraties met een natte kont, zie ook hier. De rest van de dag liep ik dus met een natte broek rond. En dat terwijl de keelpijn erger […]