Zoute zee
Ik heb overal gehuild.
Op de fiets en in de trein,
op mijn werk en in de kroeg.
Soms wel vijf keer op een dag
’s avonds laat en ’s ochtends vroeg
of stomweg midden in de nacht.
Eraan denken doet me pijn.
Weer fiets ik huilend door het bos,
maar voel de zon die zachtjes troost
en laat steeds wat tranen achter
tussen de bomen op het mos.
Verdriet dat wegebt uit mijn hoofd.
Mooi.
En verdrietig, hopelijk is het niet al te actueel…
Het eerste niet, gelukkig, het laatste wel.
Mooi! Laat maar stromen hoor!
Waarom zoute zee?
Zo veel tranen…
Mos is een zachte landing…
:) Vroeger was mijn favoriete plekje bij opa en oma, verscholen tussen de bomen langs de gracht op het mos. Prachtig groen en heerlijk zacht. Wel nat aan de billen ;)
En zo zie je dat je steeds een beetje meer rust en vertrouwen krijgt, je hebt geen idee hoe fijn het is dit te lezen :)
Inderdaad :)
Anders kun je ook nog hopen dat de zon het water oplost. Blijft er alleen nog zout over. :)
Alleen zout, dat klinkt ook weinig prettig… Beter ben ik zo gauw mogelijk van die tranen af.
P.s de zon kan water niet doen oplossen, hoogstens verdampen. Of smelten. Hmm, nu krijg ik zin in ijsjes!