Als het even niet lukt
Carnaval dus. Een kleurrijke hossende massa. En valentijnsdag. Twee hartjes op zijn wang, twee op de mijne.
En een onderbuikgevoel. Het had nooit zo mogen gaan, nooit. Hoe lang duurt deze pijn nog, ik verdien dit niet. Hij past waarschijnlijk gewoon niet bij me. Wat zouden die anderen denken als ze wisten… Waarom kan ik niet gewoon gelukkig zijn?
Geniet van het leven, maar wat als dat domweg niet gaat, hoe graag je ook zou willen? Ik kijk in zijn ogen. Twee prachtige ogen onder een olijke pruik, het staat hem geweldig, en wat is het fijn dat we samen zo veel leuke dingen kunnen doen. Waarom dan toch steeds dat verdriet?
Twee armen stevig om me heen. Hij houdt me warm, hij draagt me op handen. “Na een tijdje zal het hopelijk over zijn zodat je je alleen nog goed voelt”, zegt hij: “Ik zie toch de liefde in je ogen als we samen zijn.”
Hij ziet het goed. Maar wat als het steeds lijkt of die liefde me niet gegund is?
Herkenbaar, niet zozeer op gebied van liefde, maar toch. Ik denk dat je sowieso de momenten die je wel hebt enorm moet koesteren en er niet te veel over moet piekeren (ja, ik weet het -dat is fucking moeilijk!) en mocht het dan toch mis gaan, wat hopelijk en misschien wel helemaal niet gebeurt(!), dan heb je in ieder geval een tijd gehad waar je met enorm veel plezier op kunt terugkijken.
Ik sluit me aan bij Daan zijn reactie!
De liefde is jou wel gegund, echt wel!
Thanks voor deze lieve reacties. Inderdaad, ik zou niet zo moeten piekeren, en inderdaad, dat is fucking moeilijk…
Als iemand liefde verdiend ben jij het wel Esra, alsjeblief onthoud dat! Heb vertrouwen Xxx
:) dankjewel, ik doe mijn best!