Brouwen in Limburg

Vroeg op pad. Met een accordeon, twee paar stembanden en tien vingers. Naar Roermond, want zus en ik waren uitgenodigd om mee te doen aan opnames voor een Rowwen Hèze-single.
Dat accordeonding van zuslief is dus niet te tillen. (Oké, oké, ja ik ben stikjaloers, en het zal vast niet lang meer duren voor ik ook met zo’n ding loop te zeulen, maar feit blijft: niet te tillen.) En dan loop je zo’n enorm theaterhotel binnen, waar je honderden mensen verwacht aan te treffen voor diezelfde opnames, wat denk je? Leeg. Dus zoeken, met die kast van een koffer, trap op, trap af, maar niemand die voor de opnames lijkt te komen. Alleen een deur naar het artiestencafé die ongewoon wijd open staat. En achter die deur? Ook niemand.

Goed, om een lang verhaal kort te maken: we moesten wel degelijk in dat artiestencafé zijn – wat op zich al een eer is – en we waren domweg de eersten. Uitgerekend wij waren ingepland als de eerste deelnemers van de eerste opnamedag. En dan sta je voor je het weet oog in oog met je favoriete artiest, Tren, de accordeonist van de band maar ook producer van dit hele gebeuren.
Vanaf dat moment voelde alles verbazingwekkend vertrouwd. Misschien is het omdat ik die gezichten al zo vaak van dichtbij gezien heb, ook al zijn ze onaanspreekbaar op dat podium. Misschien is het omdat ik Tren al eerder ontmoet heb. Misschien is het omdat hij niet zulke flatteuze slippers aan had (dus zelfs hij is niet perfect). Misschien is het omdat de rest van de band weliswaar aanwezig was, maar op veilige afstand zat, voor een keer ik op het podium en zij in de zaal. Hoe dan ook, we moesten kiezen waar we mee zouden beginnen en de keuze viel op mijn pianospel.

Daar ging ik dan. Het was natuurlijk niet alleen voor mij spannend, want voor de band was het ook maar afwachten wat dit voor dag zou worden. Maar ik denk dat ik ze snel gerustgesteld heb. Het was eigenlijk heel verraderlijk, want ik moest een koptelefoon op om mijn eigen pianospel te kunnen horen, dus het leek alsof ik het lekker voor mezelf kon houden. Maar stiekem had de hele band ook zo’n koptelefoon. En de crew. En de cameraman. Kortom, iedereen waar ik me van tevoren zenuwachtig voor had gemaakt kon alsnog precies horen wat ik deed, inclusief alle genadeloze opnameapparatuur.
Maar! Juist door die valse vrijblijvendheid vielen de laatste zenuwen van me af en begon ik gewoon te spelen. En dat voelde verdomd goed. Dit was nog eens genieten van een bijzonder moment. Een bijzonder halfuur dat alsnog veel te snel voorbij was. Aan het eind van dat halfuur mochten we door diezelfde koptelefoons nog één keer luisteren hoe het was geworden, hoe de piano, de accordeon en de zang van ons beiden samenvielen met de muziek van Rowwen Hèze zelf en op dat moment kon ik een brede lach niet meer onderdrukken.

En toen was het nog niet helemaal voorbij. Ondertussen zat het artiestencafé vol met andere deelnemers maar omdat wij de eersten waren geweest wilde een verslaggever van Dagblad de Limburger per se met ons spreken. Dus nu staan we nog in de krant ook. Het kan niet op. En hoe ik daardoor weer – zonder erom te vragen – aan het telefoonnummer van Tren kwam ga ik niet verklappen, want het verhaal is al veel te lang. Niet dat ik zo brutaal ben om hem te gaan bellen, maar erover opscheppen mag best toch?