Omdat jij het bent

Ik kijk naar je gezicht. Grote bruine ogen, een baard van twee dagen, je haar door mij geknipt. Ik zou mijn lippen op de jouwe willen drukken, ik zou je schouders willen vastpakken en tegen me aan klemmen, ik zou met mijn duimen langs je donkere wenkbrauwen willen gaan. Maar dat kan niet, niet nu.
Hoe je lacht, hoe je wegloopt en weer terugkomt, hoe je mijn naam noemt en ondeugend naar me kijkt. In het avondlicht. Dan wil ik gewoon mijn armen om je heen. Maar je bent veel te ver weg. Ik moet al blij zijn dat ik je kan zien, en horen. Dat je via mijn beeldscherm toch een beetje aanwezig bent. Dat is fijn. Maar stiekem, heel stiekem, mis ik je zo misschien nog wel het meest.