Brugklas
“Je moet maar aan niemand vertellen dat je hier bent geweest.”
Dat is hoe mijn brugklasjaar eindigde. Er was nog maar één meisje in mijn klas dat met me af wilde spreken. En dat mocht de rest niet weten.
Hoe het zo ver was gekomen? Dat begrijp ik zelf nog steeds niet. Misschien was ik te gevoelig en introvert voor ze, misschien te dromerig, misschien konden ze gewoon niet uitstaan dat ik veel slimmer was. Eén ding is zeker: ik was anders en dat was blijkbaar een reden om mij buiten te sluiten.
Ik was niet goed genoeg.
En zo begon het uitlachen. Om wat ik aan had, om wat ik deed. De kleinste fout werd keihard afgestraft. Het kleinste beetje mezélf zijn werd keihard afgestraft. Ik durfde niks meer. Uiteindelijk was mijn gedachte, als ik ergens een puber hoorde lachen, steevast: ik zal wel weer iets raars hebben gedaan. En dat deed zeer. Ik hoorde nergens bij.
Het bepaalt nog steeds een deel van mijn leven. Ben ik wel goed genoeg? Ik ga er altijd vanuit dat mensen me saai vinden, of betweterig, of te verlegen. Ik ben altijd bang dat ik iets verkeerd doe tegenover mijn vriendinnen en ze daarom een tijd niks van zich laten horen. Of een afspraak afzeggen. Ik ga er altijd vanuit dat ik niet geschikt ben voor bepaalde dingen omdat je daarvoor goed moet zijn in het leggen van sociale contacten. En dat ben ik niet. Toch?
Dat ben ik wel. Alleen op een andere manier dan anderen. Ik ben alleen te bang om het te doen. Te bang gemaakt.
Voor een deel pijnlijk herkenbaar..
:( Stom hoe dat soort dingen je blijven achtervolgen hè?
Heftig om te lezen meis. Ik hoop dat je het toch stukje bij beetje los kan laten. Jij bent echt goed zoals je bent!
Je bent GOED! The best. Who can write like you? Há!
Brugklassers (en oudere pubers) kunnen gemeen zijn zeg. Bah.
Ja echt heel gemeen. En dat waarschijnlijk alleen maar omdat ze zelf onzeker zijn… Heb er al vaak over nagedacht hoe je dat oplost maar dat is niet simpel.
Nou ja zeg. Dat begin. Niet te geloven dat iemand dat serieus zegt :(
Dit wil je niet voor de rest van je leven bij je dragen, is het niet een idee om hier met iemand over te gaan praten? Of heb je dat al gedaan?
Ja dat zei iemand en het was niet eens slecht bedoeld, het geeft alleen maar aan hoe meedogenloos een aantal anderen waren… Die zouden zich voor de rest van hun leven moeten schamen.
Voor mijzelf is het niet zozeer dat ik het als een last bij me draag, maar dat ik af en toe ‘restjes’ van toen bij mezelf herken. Zo gauw ik ze herken, kan ik er wat aan veranderen :)
Ik word hier een beetje verdrietig van. :(
Vraag je alsjeblieft nooit af of je wel goed genoeg bent, want dat ben je wel! Je bent fantastisch zoals je bent! Je bent ook niet voor niets al jaren mijn lieve vriendinnetje. :D
Haha aww lief, thanks :)