Valse voorwendselen

Zo veel frustratie in één persoon. Nooit eerder zoiets gezien. Iedereen is tegen haar, ze weet het zeker. Wat is er toch gebeurd, wat heeft zij meegemaakt, waarom maakt ze het zelf altijd alleen maar erger door er met die overtuiging tegenin te gaan?

Woedend en in de war. Ze ziet geen oplossingen meer. En die zijn er ook niet op de weg die zij bewandelt.
“Maar geeft niet.”
Maar geeft niet, maar geeft niet. Hoe vaak heeft ze dat nu al gezegd met de tranen in haar ogen? Steeds begint ze weer opnieuw met haar relaas, en kijkt me vervolgens langer dan anders recht aan. Wachtend tot ik haar gelijk geef. Een zoektocht naar erkenning. Maar hoe kan ik ja knikken als de keuzes die ze maken wil alleen maar verder van het pad naar erkenning af zullen leiden? Waarom altijd zo veel wrok? Ik zou willen dat ik haar kon laten zien dat ze het totaal anders aan moet pakken. Ik zou willen dat ik haar kon laten voelen dat ze mij kan vertrouwen, net als zo veel anderen om haar heen. Dat we het goed bedoelen ook al maken we soms fouten, dat ze ergens moet durven beginnen daarin te geloven. Het zou zo veel veranderen.

Maar ik kan het niet. Hoe ik ook probeer, hoe ik ook wend of keer, ik weet niet hoe ik het brengen moet. Er is geen manier om dicht genoeg bij haar te komen, want als er iets is wat ze heeft geleerd, is het haar hoop op veiligheid verborgen houden voor alles wat leeft.