Ik kon het weer niet laten
Er kan natuurlijk maar één ding zijn dat voorrang heeft gekregen op de promotiestress. Zou er ook iets mee te maken kunnen hebben dat we de kaartjes al gekocht hadden voordat ik mijn promotiedatum wist. Hoe dan ook, ik ging (is er iemand die gedacht had dat ik niet zou gaan?) en genoot.
Vorig jaar schreef ik nog dat het nooit meer zo onbezorgd zou worden als vroeger, maar onverwacht werd het dat wel. Ondanks die belangrijke dag in het verschiet: die vergeet je als je in het donker via de Lorbaan naar America rijdt, onder de Slotconcert-poort door, en via het natte gras de tent in gaat. Weer keihard rennen voor een plekje vooraan. Weer veel te veel dansen, veel te veel schreeuwen, veel te veel bier in je haar en veel te vaak je ribben tussen het dranghek en iemands elleboog. Weer lachen om alle idioten met varkensstiften en springtouwen van aan elkaar geknoopte t-shirts. En elk jaar is er wel weer iemand die na het concert tussen de met bier doordrenkte t-shirts op de vloer gaat zoeken naar de zijne. Hopeloos.
Tot slot de napret, omdat de volgende dag alles stinkt en elk spiertje in je lichaam voelt als uitgedroogd rubber. Je moet er wel aan denken, en dat zorgt ervoor dat ook een blogje niet ontbreken mag.
Fijn dat je weer zo genoten hebt!
In 2013 ging ik er heen terwijl ik min of meer depressief was, en het voorprogramma was heel naar en stimuleerde mijn sombere wereldbeeld van dat moment. Maar zelfs toen werd het een geweldige avond vanaf het moment dat Rowwen Hèze op het podium kwam. Dat is wat zij doen met mij :)
Eigenlijk moet ik jaloers zijn om de onbezorgdheid die je nog kan ervaren, dankzij zo’n optreden. <3
Haha :) ja, daar heb je een punt, had ik zelf ook nog niet bij stilgestaan maar het is waarschijnlijk best gezond ondanks dat mijn lichaam het zwaar te verduren krijgt.