Oude bekenden, kippenvel en tranen

De dag begon met een klein beetje miezer, vooraan op het veld. Het mocht de pret uiteraard niet drukken. Met de menigte achter ons keken we toe hoe de mannen de platte kar op liepen en hun instrumenten pakten. Vanaf dat moment negeerde ik al het andere. Deze semi-akoestische setting is misschien wel het mooiste halfuur van het jaar. En na al die keren, al die jaren, al die optredens krijg ik niet zo snel meer kippenvel – maar deze keer was het raak, uiteraard mede dankzij het geluid van de accordeon waarop mijn gedachten wegdreven, en wellicht een beetje geholpen door de koude bries die over de wei begon te waaien.

De kou kwam, maar warmte was er tussen de mensen. En plots zag ik daar een bekend gezicht dat ik nooit op deze plek verwacht had. Wat bleek? Een studiegenoot van mij die ik al jaren niet gezien of gesproken had, had Rowwen Hèze ook ontdekt. Ofschoon ik me niet kan herinneren dat ik het ooit met hem over Rowwen Hèze had gehad, wist hij me toe te vertrouwen dat hij mij zeker wél op deze plek verwachtte. Zo blijkt maar weer hoe veel ik met deze muziek bezig was in die tijd.
Het was een gezellig weerzien. Toevallig genoeg zijn we beide inmiddels assistent professor. Pas later op de dag drong bij mij door hoezeer het als een compliment voelde dat een collega-wetenschapper de muziek van Rowwen Hèze net zo wist te waarderen als ik. Normaalgesproken word ik door collega’s scheef aangekeken, denken ze alleen maar aan de ruwe feestmuziek, nog vaker hebben ze überhaupt nog nooit van Rowwen Hèze gehoord.
Eindelijk erkenning.

En zo tikten de uren weg maar moest het feest nog beginnen, het hoofdoptreden van de band. Feest is feest dus nooit verkeerd, maar toch zijn en blijven het de rustigere nummers waarvoor ik steeds blijf terugkomen. Vanwege de aanloop naar hun 40-jarige jubileum startte de band de ballad Zoveul joar. Dat nummer, waarvan ik me maar al te goed herinner dat het live gespeeld werd bij een aantal van de eerste optredens van Rowwen Hèze waar ik zo’n 15 jaar geleden naartoe ging, maakte wat in mij los. De herinneringen aan die tijd, toen de magie meer dan magisch was voor mij. Zoveul joar. Kon ik maar terug naar toen, toen ik nog studeerde, toen ik nog thuiswoonde, toen ik nog kon leven voor deze muziek en me werkelijk nergens anders druk over hoefde te maken. Maar tegelijkertijd waren het ook de prachtige melodieën van de accordeon waardoor ik een traantje moest wegpinken. Die klank en de muzikaliteit van Tren blijven magie, altijd en overal. En zo was het weer een dag om nooit te vergeate.