Mödlareuth

In ons dorp begon de oorlog pas echt na de bevrijding. Een gevecht dat iedere bewoner voeren moest. Het gevecht tegen de muur, maar het meest misschien nog wel tegen jezelf. In twee delen werden we gesplitst, zoals Berlijn, alsof we twee verschillende volken waren. Tegenstanders. Zelfs lachen naar mijn voormalige vrienden was verboden.
Op de dag dat de muur gebouwd werd dacht ik dat de zon nooit meer zou schijnen. Maar hij scheen al die jaren, op de houten muur, op het prikkeldraad, op het beton en uiteindelijk op de metalen hekken. Hij scheen in mijn oosten zoals in het vrije westen en zoals hij altijd geschenen had.
Mijn leven werd langzaam ingenomen door de soldaten. Door hun ogen, waarvan ik altijd wist dat ze op mij gericht waren als ik in de buurt van de muur liep. Ik telde de passen af, iedere dag opnieuw. En elke dag keek ik angstvallig de andere kant op, naar het oosten, of naar de grond. Alles om maar niet de indruk te wekken dat ik ook maar iets van plan was. Zo bang was ik, bang dat ze me zouden komen halen.
En elke maand gebeurde het wel een keer dat we ’s nachts het geblaf van de honden hoorden, en het geratel van de geweren. De zoveelste vluchtpoging, waarschijnlijk mislukt.
Pas veel later realiseerde ik me dat die soldaten ook mensen waren. Mensen uit míjn land. Wie had ze ertoe gebracht dat ze konden schieten, schieten op hun eigen volk? Doden, koud als machines? Kenden ze zelf geen angst?

Wij zijn bang voor ze geweest, maar de angst die zij voor zichzelf hadden was vele malen groter. Ook na de DDR-tijd heb ik geen van hen ook maar één keer met een lach rond de lippen gezien.