Asfalt en ik

Het vriest. Nu weet ik toevallig dat jullie, lieve lezers, dat niet allemaal even leuk vinden – ik noem geen namen. Daarom (eigenlijk omdat ik het in een gekke bui aan Lisa beloofd heb, maar ik doe even alsof ik heel aardig ben) gaat mijn verhaal van vandaag niet over dat ene spul waarover je je in schaatshouding kunt voortbewegen, maar over het andere: asfalt.

Asfalt en ik, het gaat hier om een haat-liefde-verhouding. Asfalt komt bij mij op de tweede plaats. En dat weet het maar al te goed. Bij gebrek aan beter waag ik mij eraan in de zomer, want asfalt is het beste alternatief. Asfalt brengt je op heel wat plaatsen en dat onder redelijk wat weersomstandigheden. Maar het is onbetrouwbaar. Dit, mensen, is een wijze levensles: neem nooit zomaar iets van asfalt aan.

Op een mooie zomerdag is het weer ’s avonds ideaal om wat te sporten. Niet te warm, maar ook zeker niet koud, droog, weinig wind. Maar zelfs op een mooie zomerdag – herinner me alsjeblieft niet aan de lelijke zomerdagen – kan asfalt vanalles voor je in petto hebben. Laten we ermee beginnen dat je beter niet kunt proberen om een nog onbekende route te nemen. Want je komt altijd wel ergens van dat eigenaardige spul tegen dat gemeentes alleen maar op de weg neerleggen omdat ze gewoon af en toe willen pesten. Van die abortusweggetjes, waarop je knieschijven tien centimeter naar beneden trillen. Of je eindigt, als je bíjna weer op de vertrouwde weg bent, ineens ergens in een zandbak, waardoor je alsnog om kunt draaien.

Maar ook bekende routes zijn niet te vertrouwen. Zand, grind, water, takken, het kan er allemaal liggen van de ene op de andere dag. Kan je je kogellagers weer schoonmaken. En dan heb ik het nog niet eens over scheuren. Of de zon. Dan vraag je je misschien af wat er in godsnaam mis kan zijn met de zon. Nou, ten eerste schijnt de zon op je huid. En dan krijg je dus duo penotti: enkels wit, kuiten bruin, knieën wit, dan nog een randje bruin en tenslotte de rest van de bovenbenen weer wit. Zelfde verhaal met de armen, om niet te spreken over het Johnny Hoogerland-effect van een helm.
Ten tweede schijnt de zon op het asfalt. “Nou en, asfalt kan toch geen huidkanker krijgen?” Nee. Maar het wordt wel warm. En als het warm wordt, wordt het stroef. Stroperig zelfs, en als je dan even over zo’n opgemaakt stuk moet en niet in de gaten hebt dat dat asfalt zacht is, zak je erin weg en ga je op je bek. Niet hard gelukkig, want het asfalt is zacht. Maar toch; als je een keer een verdwaalde skeeler uit de weg ziet steken, doe me dan een plezier een haal me eruit, oké?