Het is hier nogal stil de afgelopen dagen, en dat komt omdat ik over anderhalve week mijn proefschrift moet verdedigen. Dat vergt nogal wat voorbereiding, plus de bijbehorende nervositeit. Rustig gaan zitten om te schrijven lukt me nu niet. Even pauze dus, tot 9 november. Maar om het hier toch een beetje op te vrolijken zal ik de cover van mijn proefschrift binnenkort uploaden :)
Gisteren is mijn weblog 11 geworden. Om het gekkengetal kracht bij te zetten heb ik besloten om dat gisteren even te vergeten. (Je kunt niet expres iets vergeten, dat weten jullie ook wel, maar ik doe gewoon alsof.)
Sowieso blijkt vandaag de perfecte dag om een gek stukje te schrijven. Er trokken vandaag namelijk vreemde geuren over het lab. Die waren niet uit het lab zelf afkomstig, maar van werkzaamheden op het dak van het gebouw met coatings ofzo, en die geur van oplosmiddelen trok lekker naar binnen. Je verzint het niet. Hoe dan ook, ik zat tot twee keer toe rustig te werken op het lab toen ik ineens iets vreemds rook en het eigenlijk al te laat was. Knetterstoned word je van die shit. Ik kijk al sinds vanochtend scheel uit mijn ogen, doe de helft verkeerd en vergeet de simpelste dingen.
Misschien kun je toch expres iets vergeten. Als je maar genoeg snuift van het een of ander. Maar dat heb ik gisteren niet gedaan hoor. Eerlijk niet! (Of ik moet het zijn vergeten…)
De tijd gaat een beetje te snel voor me. Eigenlijk is mijn doel nog steeds om elke drie dagen een nieuw bericht te publiceren, maar er zit gewoon te veel in mijn hoofd om überhaupt elke drie dagen te dénken aan het publiceren van een nieuw bericht, laat staan het te doen.
Ik kwam er zojuist achter dat ik de duizend berichten nog steeds niet gehaald heb, terwijl ik dat eigenlijk al wilde halen voor het tienjarig bestaan van mijn weblog. Dat was oktober vorig jaar. Ik heb me er toen bij neergelegd dat ik het niet ging halen, maar ik had niet gedacht dat ik er nog een jaar over zou doen en het zelfs dan met moeite zou lukken. Ik ben nu best een beetje teleurgesteld in mezelf.
Maar goed. Ik zal maar mijn best doen om het dan in ieder geval binnen elf jaar te halen. Blijkbaar is het gekkengetal voor mij weggelegd?
Dit vrolijke bericht van drie maanden geleden ben ik in de plotselinge verhuishectiek vergeten te plaatsen. Ik kwam het afgelopen zaterdag ineens tegen in mijn concepten (net als het vorige bericht trouwens, maar in dat geval was het niet echt nodig om dat erbij te zetten). Ik wil het toch nog even kwijt :)
Tren vroeg wat we, zus en ik, dan konden worden met die moeilijke studies van ons. Ik zei niet zo veel, brabbelde iets over onderzoek doen. Nog geen idee dat ik amper twee dagen later een berichtje zou ontvangen uit Twente: we willen je graag. Ik sprong een gat in de lucht. Ik heb weer een onderzoekspositie!
Zo heb je niets, en zo heb je alles. Onwaarschijnlijk hoe snel het kan gaan. Toen nog sceptisch, nu weer blij en trots om onderzoek te mogen doen. Onderzoek dat er toe doet. Ik zou willen dat ik met die trots had kunnen vertellen aan mijn grote idool. Maar die dag komt vast nog ooit.
Het is zomaar ineens meer dan een maand geleden dat ik voor het laatst een blogpost heb gepubliceerd. Oeps! Dat krijg je van al die verhuisdrukte. Gelukkig is het huis nu eindelijk zo’n beetje klaar, en zit ik hier te typen in een heuse eigen studeerkamer. Dus geen reden meer om mijn blogpauze nog langer te maken. En ik heb ook wel het een en ander te vertellen. Over mijn nieuwe baan, bijvoorbeeld, of gewoon willekeurige dingen die me onwillekeurig te binnen schoten in de afgelopen weken.
Laat ik maar even beginnen met die nieuwe baan dan. Wat een opluchting! Helaas heb ik een tijdelijk contract zonder uitzicht op vast. Maar ik ga wel met volle teugen genieten van de tijd die ik hier in Twente heb. Ik heb hele gezellige collega’s en het is zo fijn om je gewoon uit te leven op een duidelijk gedefinieerd onderwerp, zonder je steeds zorgen te hoeven maken over een proefschrift en of je daar wel genoeg interessante resultaten voor hebt. De stress van het afgelopen jaar is van me af gegleden.
Daarnaast deed mijn vorige baas nog een duit in het opluchting-zakje toen ik vorige week nog één keer naar Nijmegen ging. Leuk om mijn oud-collega’s nog een keer te zien, maar het was buitengewoon vernederend om te merken dat mijn vorige baas totaal geen interesse in mij heeft. Hij was allang weer vergeten dat ik een nieuwe baan heb. In mijn bijzijn wenste hij twee oud-collega’s veel succes met hun nieuwe baan en benadrukte hij hoe trots hij wel niet was op hen, maar over mij wist hij niets vriendelijks te melden. Hij kiest zijn lievelingetjes uit en de rest is zijn aandacht blijkbaar niet waard. Het bevestigt nog maar eens wat ik het afgelopen jaar al aanvoelde. Gelukkig heb ik nu een baas die mij wél serieus neemt.
Het valt zwaarder dan gedacht. Afscheid nemen van Nijmegen en Malden. Deze zomer is het tien jaar geleden dat ik aan de Radboud Universiteit ging studeren. Tien jaar ben ik er gebleven. En nu? Einde tijdperk. Al die mensen die ik heb leren kennen, al die leuke plekken die ik heb ontdekt vaarwel zeggen. En dan die prachtige fijne grote lichte kamer in het rustige en groene Malden. Binnen een week ook verleden tijd. Er is niet eens tijd om nog even te genieten van die laatste dagen, want er moet nog zo veel geregeld worden dat ik er bang van word.
Maar: uit het oog is uit het hart, want als ik niet in Nijmegen of Malden ben heb ik eigenlijk weinig last van die weemoedige gevoelens. Dus hopelijk komt het toch allemaal goed.
6 april
Je zou zeggen: iemand die tijdelijk werkloos is heeft tijd zat om te bloggen. Dat dacht ik zelf ook. Maar zo werkt het blijkbaar helemaal niet, getuige het complete gebrek aan regelmaat op mijn weblog.
Laat ik even uitleggen hoe dat zit. Als je weet dat je van de ene naar de andere baan gaat, en daartussen een paar weken tijd voor jezelf wilt nemen, ga je dingen uitstellen. En die twintigduizend dingen die ik in de afgelopen maanden heb uitgesteld komen nu allemaal op mijn bordje. Zo veel dingen die ik moet of wil doen, dat mijn hoofd overvol is en ik er niet eens aan denk dat ik een weblog heb – of in ieder geval niet op de juiste momenten. Zo veel minder overzichtelijk dan gewoon overdag werken en ’s avonds tijd om iets te schrijven.
Maar ik beloof dat ik mijn best zal doen om toch met regelmaat iets online te zetten!
10 maart
Geen salaris, geen uitkering, fiets kapot, laptop kapot… Ik hoop dat ik geluk aan het opsparen ben voor de sollicitatie op die ene o zo leuke baan.
Carnaval vieren lucht op. Even niks aan je hoofd en dansen tot je voeten zeer doen. En de dag daarna weer. Dat is alles, geen dubbele agenda’s. Een mens heeft het soms gewoon nodig.
De warmte stijgt naar mijn hoofd en mijn armen en benen worden slap. Zo gaat het nou altijd. Een mond vol tanden.
Een pijnlijke stilte volgt.
Ik wil zo graag iets zeggen, maar ik weet zo snel echt niet meer waar ik moet beginnen met denken. Het gevoel dat zich dan razendsnel van je meester maakt en er voor zorgt dat je brein helemaal blokkeert. Heb ik weer. Ik ben altijd degene die voor joker staat…
Een diepgewortelde gedachte. Ik wil het niet, en juist daarom gebeurt het.
Ik schud mezelf wakker uit mijn visioen en probeer me weer te concentreren op wat ik zie gebeuren. Maar het is moeilijk. Mezelf geruststellen heeft geen zin, want vandaag hoef ik dan alleen achterover te leunen en van een afstand toe te kijken, over een tijdje sta ík daar. En elke keer dat ik hier zit, komt het weer een stapje dichterbij. Beter blijf ik voorlopig van deze plek vandaan, want ik word er alleen maar zenuwachtig van. Nu al.
Waarom was ik ook alweer aan een promotie begonnen?