Wakker wère
Een avond muziek – mooi of niet – verandert altijd in een nare droom. Het gaat nog zoveel dieper zitten. Zodoende stond ik vannacht zelf met een accordeon in mijn handen, vroeg ik stilzwijgend om de aandacht, rende ik door de tuin over wankele bruggen om die ene wereld niet los te hoeven laten. Er bestond niets anders meer dan bier, rook, geduw, getrek en de lichten op het podium. De liefde voor alles wat me overkwam.
Als je wakker wordt weet je dat de vage leegte in je buik pas het eerste is wat je die dag moet incasseren. Nare dromen moeten weg dus je staat meteen op, behoedzaam om zeker te weten dat je voeten het zullen trekken. De vlaag bier die uit je haar komt is de geur van voorbij, afgelopen, uit. Had je je ook moeten douchen, maar dat leek onmogelijk, midden in de nacht met dit gebroken lichaam. Voorzichtig ga je de trap af en je neemt plaats achter je computer. Als je zit voel je hoe de stijfheid van je nek zich van boven uit je rug opstapelt tot een kramperige hoofdpijn. Je laat het voor wat het is. Muziek aan. De eerste noten op de piano steken in je ziel, snijden alles weg wat niet Rowwen Hèze is. Je zult vandaag de rest van je leven terug moeten vinden.
De nacht moet nog verder weg. Je schrijft hem van je af. Ondertussen kun je stomweg niet anders dan met de muziek meezingen, dus je zoekt je stem tussen het schuren en kraken.
Als je hem hebt gevonden en klaar bent met schrijven, is het wachten begonnen. Het wachten op de spiegel die de blauwe afdrukken van de dranghekken op je ribben en knieën zal onthullen. Het wachten op de doordringende stank die van je af zal komen als je de avond van je afspoelt. Het wachten tot je zelf weer een noot durft te spelen zonder de dag pijnlijk te breken. Het wachten op de spierpijn. Op het loslaten.
Op een prachtige herinnering.
haha, hopelijk voel je je snel weer beter :-)
Het hoort erbij :P
En ik was nog vergeten dat die krullen van me natuurlijk in één grote knoop veranderd zouden zijn.
Over blauwe afdrukken en spierpijn gesproken… Nu doen mijn hele armen ook nog eens pijn.
De stank is inmiddels verdwenen. En de herinnering blijft, natuurlijk.
Wacht maar tot je weer onder de douche gaat staan :’)
Op miraculeuze wijze heb ik bijna geen spierpijn gekregen. Maar van het schaatsen krijg ik de laatste tijd ook geen spierpijn, dus ’t zal wel door de overvloeden vitamine B12 uit zakjes komen.
Je schrijft de nacht van je af…
Heerlijke zin. Mag in een kadertje hangen wat mij betreft.
alizée
Oeh. Er mag steeds meer in kadertjes en lijstjes de laatste dagen :)