Reuver 1
Voor in de trein knipperde:
Reuver.
Daar waren we niet, maar het stond er. De hele reis lang.
Bracht me terug naar een hele tijd geleden en ik was er niet eens
ooit echt geweest. Maar de herinnering bleef.
Ik probeerde er zo lang naar te kijken dat de letters zich om zouden vormen,
leeg en vlak zouden worden, zoals dat met de meeste woorden kan.
Maar het bleef er gewoon staan:
Reuver.
Met alle pijn.
Ja, dat is naar he dat sommige woorden/namen zo pijnlijk kunnen zijn door de herinnering die eraan vast zit.
Aan sommige herinneringen zit je vast…
Klopt. Maar toch verdwijnen ze naar de achtergrond, zodat je er nog maar af en toe aan hoeft te denken :)
Ik ben nu héél nieuwsgierig naar Reuver 2!
Ja, daar ben ik ook wel benieuwd naar…
Haha. Dus jullie gaan er maar gelijk vanuit dat die 1 aanduidt dat er ook een 2 moet komen?
(Oké, jullie hebben wel gelijk, maar ach :P)
Zie je, het is zo. :P Nu nog hopen dat die niet te lang op zich laat wachten.
Ik moest natuurlijk via wikipedia te weten komen waar Reuver lag. Aan de Duitse grens, boven Roermond.
Haha, klopt. Aan dezelfde spoorlijn als Vierlingsbeek en Nijmegen, waarover ik dagelijks reis, alleen door Reuver kom ik dan niet (al denkt de trein soms van wel, wat dan weer de inspiratie was voor bovenstaand gedicht. Én voor Reuver 2. Wordt vervolgd :P)
Nu ik alle delen gelezen hebt, is het verhaal alleen maar mooier.
:)