Madrid

Mijn ogen branden. De zon is nog verrekte warm hier, op dit late uur, maar vooral fel.
Rechts van me zie ik plotseling een schaduwrijk zijstraatje met verderop een mooi gebouwtje. Ik besluit er op goed geluk in te lopen, de rust tegemoet, weg van de zon die constant in mijn ogen schijnt, weg van de mensenmassa, weg van het drukke verkeer vol bussen en taxi´s.

Dichterbij gekomen blijkt het gebouw – het lijkt op een kerkje, maar er is een fitnesscentrum direct tegenaan gebouwd – aan een pleintje te liggen. Het laatste vrije plekje op een stenen bankje in de schaduw nodigt me uit om te gaan zitten.
Er spelen kinderen. Voetbal op dit aflopend plein blijkt erg leuk te zijn. De ouders kijken lachend toe, evenals het baasje van een keffertje dat plots door het dolle heen raakt bij het zien van de gekleurde bal van de spelende jongens. Hij piept en blaft en probeert ondanks de riem om zijn nek naar de bal toe te rennen, zijn pootjes slippend op de gladde stenen. Het baasje laat zich met zijn brede Spaanse grijns meezeulen, heen en weer over het plein.
Al snel wordt er een tweede bal aangedragen om het hondje te kalmeren, maar het beestje wil koste wat kost achter de andere aan.

Aan de rand van het plein staat een vrachtwagen. Twee mannen gooien kartonnen dozen met veel bombarie bovenin de wagen. Een andere manier om ze erin te krijgen is er blijkbaar niet. Dat er nu en dan een doos aan de andere kant weer van de vrachtwagen af tuimelt lijkt ze niet te interesseren. Als ze klaar zijn lopen ze gewoon naar de andere kant om het opnieuw te proberen, waardoor ze uiteindelijk een paar keer heen en weer moeten voordat de vrachtwagen verder rijdt, nog een paar stukken papier verspreid over de weg achterlatend.

De bal rolt voor mijn voeten. Ik schop hem terug naar de jongen die op me af komt rennen.

Even later rijdt de vrachtwagen opnieuw het plein op. Eén van de mannen zit nu bovenin de laadbak om de dozen uit te vouwen, zodat er weer ruimte vrijkomt.

Het keffertje begint weer te blaffen. Het baasje had er uiteindelijk genoeg van om over het plein gesleurd te worden, maar raakte verderop aan de praat. De bal komt nu plots weer zo dichtbij, dat het beestje opnieuw begint te spartelen. Onuitputtelijk.

—

Ik begin me nu al thuis te voelen in deze stad. Ik houd een deur open voor de jongeman achter me. Op zijn “¡Grácias!” lach ik slechts, om mijn afkomst niet met een accent te verraden.
Bovenaan de trap van het metrostation loop ik zonder aarzelen de juiste kant op. Even later loop ik zelfs door rood en passeer ik arrogant de agent die ik aan de overkant plots tegenkom. Ik kies de kant van de straat waar de zon niet in mijn ogen schijnt.