Drie minuten

Wat eraan vooraf ging was veel oefenen. De vingertopjes van mijn linkerhand deden dagenlang pijn van al het drukken op de snaren, maar nu ik had toegezegd moest en zou ik die gitaar onder controle krijgen. Het weeïge gevoel in mijn vingers hield me niet tegen, al trok het ook na verloop van tijd niet weg, en ook al hielp al het oefenen me niet om foutloos te spelen.
Zo begon uiteindelijk een avond met de gedachte dat het nog altijd een lolletje was.

Toen het moment daar was bleken alle puzzelstukjes gek genoeg in elkaar te vallen. Niet omdat mijn gitaarspel goed was, maar omdat het vele repeteren – met de begeleiding ook de zang – en de toevallig juiste liedkeuze plots hun vruchten afwierpen. Het was alsof ik van tevoren wist dat dit zou gebeuren, want vlak voordat ik het podium op stapte vielen alle zenuwen van me af. Ik ging zitten, speelde, zong en luisterde naar de manier waarop mijn stem versterkt werd door de microfoon. Lette al niet eens meer op de gitaar en liet me verbazen door het grootse gemak waarmee de woorden over mijn lippen kwamen, maar vooral door de wetenschap dat ik mooier zong dan ooit tevoren.

Dat iets wat begint als grap een succes kan worden. Gezien de lengte van mijn optreden en de omvang van het publiek wellicht een klein succes, maar voor mijzelf is het enorm.