Anaconda
Ze had zich nog nooit zo vrij gevoeld als in de minuten nadat ze hardop nee had durven zeggen.
“Freedom” was het woord dat zich, schrijnend genoeg, steeds weer door de ruimte had geboord. Terwijl hij haar in zijn greep had, haar strak aankijkend, beide armen om haar heen geslagen.
Gevangen in een wereld van betekenis, van lading en emotie, een wereld zonder luchtigheid, zonder lucht. Wurgend.
Die greep had haar mond eindelijk geopend, en happend naar adem, al wist ze niet meer hoe, had ze het gezegd. De woorden blijkbaar precies goed uitgesproken.
De beklemming vloeide weg van haar hals, weg uit de ruimte, weg uit de muziek. Ze maakte zich volledig los en was zich plotseling bewust hoe licht ze was zonder het gewicht van een ander. En ze danste heel de nacht, als het individu dat ze altijd geweest was, maar nu triomfantelijker.
‘als het individu dat ze altijd geweest was, maar nu triomfantelijker’ Heel treffend, mooi!
Dank je :)
Ja, het gewicht van een ander kan zo zwaar zijn dat je vergeet hoe licht je zelf eigenlijk bent.
Er is een heleboel wat je kan doen vergeten hoe licht je bent. Kopzorgen… Je kan maar beter zien dat je er zo snel mogelijk vanaf komt!