Ik zag dat het goed was
31 mei
De sleutels brandend in mijn zak. Een raar idee, dat ik zo’n grote verantwoordelijkheid bij me droeg in de vorm van zo iets kleins, iets wat je zo makkelijk kunt verliezen of kwijtraken. Maar ik zorgde wel dat ik zeker was dat ze er nog waren. Ik liep nog maar wat harder.
Voor de deur hield ik stil en pakte de juiste sleutel. Ik voelde de ogen van iedereen op straat in mijn rug prikken. Een meisje dat de deur van zo’n groot gebouw openmaakt, wat zou daar achter gaan? Wie is zij?
Ik zette de deur open en liep de hal in. Even dacht ik dat ik, door de geluiden van de straat heen, gezang hoorde. Voorzichtig opende ik de tweede deur.
Donker, leeg en vooral stil. Natuurlijk was er geen echt gezang, als er mensen binnen zouden zijn, waarom had ik dan een sleutel? Elk gebouw draagt de geluiden bij zich die het toekomt. Ik liep de dagkapel door en opende de glazen deur. De kerk leeg, het groene licht dat door de ramen op de rijen van stoelen en banken viel. De geur van hout, stenen en wierook.
Huis van God, maar zo zie ik het niet. Huis van inspiratie, dat is het voor mij wel. Ik heb me nauwelijks ergens in mijn eentje zo op mijn gemak gevoeld als op dat magische moment dat ik in de hoek van de kerk stond, me verbazend over de kalmte die je kunt vinden midden in de stad, met een glimlach om mijn mond. Blijkbaar is de kerk ook een thuis.
Mooi als je dat zo kunt ervaren. Dit doet mij herinneren aan het verhaal van een priester die zich in de kerk zo op zijn gemak voelde dat dat de reden was dat hij priester was geworden.
Dit is één van de laatste dingen die ik achter jou had gezocht.
Waarom? Je doet net alsof ik nu iets heel extreems heb gezegd?
Dat vind ik nou een goede reden om priester te worden! (Ik heb altijd een beetje meelij met de priesters die homoseksueel zijn en dat hebben verborgen door volgens het celibaat te gaan leven. (Maar dan weer niet met diegenen die hun seksuele frustraties op kinderen gebotvierd hebben…))
Ik vind je gewoon geen type om naar de kerk te gaan, hoewel het dus niet echt met een standaard God is, maar dan nog steeds, daar lijk je mij te rationalistisch voor.
Ik doe het voor het zingen en voor de gezelligheid met mijn koor. Maar daarmee heb ik wel ontdekt dat in de kerk nog ruimte is om na te denken over onderwerpen waar veel mensen tegenwoordig aan voorbij rennen. Eerlijkheid, zelfreflectie, verdraagzaamheid, vrede, ontwikkelingshulp, de toekomst… enzovoort.
Plus dat ik een katholieke ‘achtergrond’ heb: zoals veel dorpen in Limburg en Brabant is het mijne katholiek. Ook als kind kwam ik dus in de kerk.
Kerken bezoek ik alleen met hoge uitzondering op vakantie, zoals de Sagrada Familia in Barcelona, bijvoorbeeld.
Op vakantie doe ik dat eigenlijk ook alleen bij uitzondering want dan boeit het me niet erg (in tegenstelling tot mijn moeder, die bij elk kapelletje naar binnen wil. Irritant!) Maar de Sagrada Familia, die wil ik nog wel een keer zien inderdaad!
Bijzonder zeg, ik zou het denk ik een beetje eng vinden. weet niet maar vindt kerken altijd iets hebben van ‘ander leven’, iets wat altijd op mij neerkijkt. Stom genoeg had ik het in de tempels op vakantie helemaal niet….. zal wel een westers iets zijn haha
Op je neerkijkt? Haha nee hoor. Ja, natuurlijk zijn er altijd mensen die neerkijken op mensen met een ander geloof. Je vindt ze overal, of dat nu christenen, moslims of atheïsten zijn. Maar katholieken zijn helemaal niet neerbuigend, over het algemeen. In de kerk waar ik kom is iedereen welkom :)
Mooi gevoel. Dat gevoel had ik ook toen ik mijn mijn stage de sleutels meer kreeg en de code van het alarm. Wat voelde ik me groot :)
Liefs!!