Vuurvloed

Het licht van de lamp op je linkerwang. Zoals we samenzijn: jouw ogen, je mond en mijn handen in je haar of op je rug, liefst in je hals waar ik je hartslag voelen kan.

Je kent dat hoogstwaarschijnlijk niet, dat je van liefde overloopt. Dat het veel te vol en warm is van binnen. Mijn hart put zichzelf uit alsof het bloed ergens heen zou moeten waar het niet gaan kan, alsof het zich wil vermengen met dat van jou.
Ik zou willen dat dat gevoel over mijn lippen naar buiten kon, of desnoods door mijn oren. Ik zou wel willen stampen of schreeuwen maar dit laat zich slechts omzetten in tederheid, en daarvan heb ik niet genoeg. Maar twee handen om je zachtjes aan te raken, maar één mond om je te kussen en een ziel vol genadeloze kwetsbaarheid.

Je kent het niet, ik zou willen dat je het kende, maar wellicht is het maar beter zo. Want als dit barst in tranen is er tenminste iemand die de liefde troost.