In de smiezen

Het was een moment stil. Hij pakte wat spullen en verdween om de hoek. Ik keek verveeld om me heen, zat al zeker tien minuten te wachten op mijn volgende afspraak. Waar ik overigens geen zin in had, liever dacht ik aan de verwachting die te lezen was op het gezicht van de man die ontoevallig meteen na mij binnenkwam, en deed of hij hier zijn moest. Aan de manier waarop hij het gesprek met mij verlegen begon.

Weerspiegeld in een raam zag ik plots zijn silhouet. Hij was helemaal niet bezig, leunde slechts tegen de vensterbank om ongemerkt de situatie te overpijnzen. De stapel papieren doelloos drukkend op zijn hand. Ik glimlachte. Het is niet voor iedereen gemakkelijk, een vrouw veroveren. Ik wachtte af wat komen zou.

Dit was zo aandoenlijk en zo lief. Ik keek naar de deur, maar die bleef dicht. En toen trok mijn blik mijn aandacht terug naar het raam. Hij stond er nog steeds, en ik keek naar de spiegeling van zijn lichaam, zijn gezicht.

Hij keek me recht aan.