Fantoompijn

29 juli

Ik wil de tijd terugdraaien. Laat me alsjeblieft de tijd terugdraaien.

Maar een mogelijkheid om alles opnieuw te doen krijg ik niet. De klok hangt voor me, anders wel achter me en ik kan ze allemaal op het haardvuur gooien, maar niets is minder waar. De tijd door mijn vingers geglipt. De jaren die zo mooi hadden moeten zijn, ze waren een bende. Zo veel kansen verloren laten gaan. Mijn leven stilgestaan, terwijl de wereld verder ging. En het ergste is: het wordt nooit meer zoals toen.

Door jou, allemaal door jou. Omdat de man die ik ontmoette niet bestaat. Omdat de man die ik ontmoette een waanbeeld was, je eigen waanbeeld. Troost me dan zoals toen, als je durft. Ik zou willen dat ik je stem nog zachtjes kon voelen brommen, tegen mijn lichaam aan. Ik zou willen dat je de problemen nog weglachen kon zoals die eerste keren, mij het gevoel gevend: het is goed zo. Hier ben je veilig.

Maar je kunt het niet meer. Hoe goed het ook bedoeld was, de woorden waarmee jij me troostte waren een illusie, je kon jezelf niet eens troosten met die shit. Het enige wat jij tegen jezelf wist te zeggen was dat het hoorde zo.

Het hoorde niet zo. In jouw wereld was niemand veilig. Je wist niet beter, maar toch had je mij daar nooit in mogen betrekken.