Oktober
“Oktober overvalt ons ieder jaar.”
Ik vond die tekst van Bløf altijd maar raar. Ik had nooit moeite met de herfst.
Maar alles veranderde. En nu overvalt oktober me ieder jaar. Nu is de herfst als een struikrover tussen de verkleurende bladeren. Als een schurk die me aanvalt uit het niets en mijn dromen steelt, mijn hoop vermoordt. De herinneringen aan de pijn waaien door de kille lucht. Rijten de littekens op mijn hart weer open. Het regent er naar binnen in oktober.
“Oktober is de wreedste maand,
oktober,
met de dingen die voorbij gaan maar wel ergens blijven hangen.
Ze komen steeds weer bij ons terug,
ergens in oktober.”
Het is net alsof ik de tijd nog terug zou kunnen draaien. Het is net alsof het iets uitmaakt dat het vandaag twee jaar geleden is, alsof ik nog naar binnen zou kunnen lopen en zeggen: doe het niet. Doe het alsjeblieft niet.
Ik kan zo vaak naar binnen lopen als ik wil, maar niets verandert en de minuten verstrijken, hoe tergend langzaam ook, ze verstrijken. De tijd glipt voor het derde jaar weg tussen mijn vingers terwijl ik eenzaam wakker lig op de plek waar het gebeurde.
Veel verandert, maar pijn die is geweest kan nooit meer uit het verleden worden gewist. Zoals die over het begin van een relatie, verstrikt geraakt in een geheim, in ontrouw en afvalligheid. Oktober. Wat een mooie herinnering had moeten worden, vuil als een dief in de klamme nacht. Morgen zijn we twee jaar bij elkaar, maar morgen vier ik helemaal niets.
(fragmenten: Peter Slager – Bløf, Oktober, 2008)
Het is voor mij ook een tekst die me aanspreekt om verschillende redenen. Mooi artikel heb je ervan gemaakt.
Ik vraag me nog altijd toch af waarom je dan nog bij hem bent… Rakelt dat de pijn niet iedere keer weer juist op?
Dank je. Ja, natuurlijk rakelt het de pijn soms op. Maar als je echt van iemand houdt en je weet dat dat wederzijds is, wil je dat ook niet weggooien en als ik dat wel had gedaan was oktober misschien wel even pijnlijk geweest. Ik sta nog steeds achter de keuze die ik gemaakt heb en ik ben ook trots op wat we samen bereikt hebben sindsdien.
Pfoe. Ik kan de woorden niet vinden om hierop te reageren…
Vind het knap hoe je de woorden hier opschrijft en de keuze hebt gemaakt waar je nog steeds achter staat. Ik persoonlijk zou het niet kunnen…
Hopelijk wordt de pijn met de jaren wel steeds minder. Dat hoop ik echt.
Als je het mij van tevoren gevraagd had, had ik ook gezegd dat ik het niet zou doen. Maar zoiets is nooit zoals je van tevoren denkt. Het is vooral een keuze die je helemaal niet wilt maken. En waarvan je bovendien nog geen flauw idee hebt hoe zwaar het nog gaat worden. Eén ding is zeker: ik zou nog steeds willen dat het nooit zo gelopen was.
Oh, haha, tegelijk. Ja, ik denk het wel. Maar voor mij is de vraag meer of het ooit helemaal verdwijnt…
Ja, soms komen die teksten van Bløf wel stevig aan!
Ik vind het mooi dat je ondanks de pijn genoeg van hem houdt om net met die pijn de strijd aan te gaan! Jammer dat jullie jubileum er zo door overschaduwd wordt; misschien moeten jullie een andere datum zoeken? Of trouwen, dan heb je ineens een andere datum om te vieren 0:-)
Mijn vriend heeft me uiteindelijk kunnen vergeven. En wij waren al bijna twee jaar samen toen ik hem bedroog. Misschien werkt het bij mannen anders – ik weet niet of ik hetzelfde had kunnen doen. We zijn intussen vijf jaar verder en ik weet niet of hij er nog aan denkt, ik denk het niet, anders zou ik het wel merken, maar ik wil hem nooit, nooit, nooit meer opnieuw zo kwetsen. Ik hoop dat jouw vriend slim genoeg is!
Wow. Dat wist ik niet en had ik ook niet verwacht… Ik dacht juist zo’n sterk rechtvaardigheidsgevoel te hebben en hem niet te kunnen begrijpen omdat ik net als jij hooggevoelig ben…?