Varadero

De branding is als een muur waar ik tegenop kijk. Het is net of de golven veel hoger zijn dan ik en me komen opslokken. Later zou ik erachter komen dat dat deels waar is. Er is een ondiep deel verderop in zee waarover de schuimende koppen hoog opbollen. Je staat er slechts tot halverwege je onderbenen in het water, de ruige klappen van de omrollende golven opvangend, het zout spattend tot in je gezicht.

Zo zou het altijd wel mogen zijn. De zon laag, de oceaan bijna net zo blauw als de hemel. Koel, niet koud. Verfrissend. Het zand zacht tussen je tenen, geen gevaarlijke beesten, geen harde stenen. En dan het plagerig stoeien, een samenspel van wind en water. Hoe het je duwt en trekt. De tijd staat er nooit stil. Niets verveelt.