Moment van de waarheid

Zou het ook dit jaar weer lukken? Dat is altijd maar weer de vraag, en zoals gewoonlijk duurt het langer dan we denken, krijg ik er een zenuwenmaag van.
“Als die deuren nu niet open gaan…” Prompt zie ik iets bewegen en slaan alle deuren onze kant op. Oog in oog met een van de bewakers die na het openen niet weten hoe gauw ze aan de kant moeten springen. Rennen. Rennen! Half struikelend over mijn eigen benen een zee van flitsende camera’s tegemoet. Maar daar gaat het niet om. Daar moet ik omheen, verder, naar de andere kant van die tent die zo ontzettend groot is als hij leeg is. Halverwege haalt iemand me met een rotvaart in. Geeft niks. Ik hoef niet de eerste te zijn. Als we maar een goed plekje hebben. Middenvoor is niet de meest geliefde plaats, omdat het gebeuk er het hardst is. Maar wat kan ons dat schelen? Het zicht is er het best en met de dranghekken in het vizier ren ik als vanzelf.

“Zijn jullie weer een beetje fris?” vraagt Tren de volgende ochtend. Hij wijst vanaf het podium naar beneden. “Jullie stonden gisteravond daar vooraan in het midden.”