Zonder jou
De stilte wordt pas duidelijk als je er weer bent. Je vrolijkheid, je onbevangenheid. Het is leeg hier zonder, niet minder mooi, maar toch zo veel kaler. Kon ik je maar langer houden hier. Je ogen, je lach. Jij, gewoon jij, en al die dingetjes die er zonder jou ook niet zijn. Een gek muziekje in de ochtend, de geur van koffie, je warmte. Alleen al het gevoel van veiligheid, nog voordat je me op wat voor manier dan ook geholpen hebt. Dat ik gewoon slaap, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Al je weg bent wordt het weer stil en als het stil wordt komt de herrie weer. De herrie in mijn hoofd. Kan ik het wel?
Maar ik weet dat je terugkomt. En dat telt.
Mooi geschreven!
Ja natuurlijk kan je het. Mooi geschreven.
Thanks!
True. Tuurlijk kan ik het, de nasluimerende angst dat het (nog steeds) niet lukt moet alleen wegwezen.
Inderdaad, ondanks alle vragen en twijfels is het mooi om dat laatste als zekerheid te hebben.
:)
Al zou het natuurlijk fijn zijn als het me in mijn eentje ook allemaal wat beter lukt. Slapen, met name.