Stille tranen

13 april

Er is niets meer te zeggen. Alles is besproken, alles is duidelijk. Voor alles is een verklaring. Maar wat doet dat er eigenlijk toe, aangezien het hoe dan ook niet meer omgekeerd kan?

De tijd die verstrijkt verandert daar niets aan.

Ik wil er niet meer aan denken. Maar soms denk ik er toch aan. Dan zie ik het weer voor me en word ik er misselijk van. Jij met haar. Ik weet precies hoe je zo stom kon zijn en toch is het niet te bevatten. Niet te bevatten hoe het ingaat tegen alles waar ik voor sta en het nu desondanks deel uitmaakt van mijn leven. Niet te bevatten hoe diep die pijn nog zit.

Ik wil er niet meer aan denken en alles is al zo vaak besproken. Maar toch, zeg toch nog maar een keer sorry, alsjeblieft.