Prachtmens

Ik ben blij dat ik nog bij je ben geweest. Op een zonnige zomeravond onder de molen van het prachtige Bredevoort. Dat je ziek was was op dat moment niet echt aan je te merken, je maakte dezelfde grapjes als altijd en verstopte mijn vaders gevulde koek achter je koffiekopje toen hij even weg was.

Ondanks dat je heel oud en vergeetachtig was geworden in al die jaren was je nog precies dezelfde. Dezelfde kleren, hetzelfde permanentje in je zilveren haar, dezelfde bril. Een echte oma, een hele lieve oma. Het is dat je niet zou kunnen onhouden welke kleur je was, anders hadden we waarschijnlijk nog best een potje mens-erger-je-niet kunnen spelen.
“Als ik alles zo goed kon als vergeten, dan was ik een prachtmens”, zei je nog maar een keer, terwijl je zelf waarschijnlijk niet eens in de gaten had dat je kortetermijngeheugen je al jaren compleet in de steek liet.

Ach, was je niet juist een prachtmens doordat je de menselijke gebreken accepteerde? Als iemand zich niet ergerde dan was jij het. Nooit heb ik je horen klagen, altijd was je vrolijk en opgewekt en niemand was voor jou te min. Hoogstens schudde je een keer het hoofd als je hoorde over de misstanden in de wereld, want kwaad zou je nooit doen. Van jou konden we allemaal nog wat leren – en het is trouwens nog niet te laat.