Het groene gat
Het is kalm geworden in mijn hoofd. Ik schrijf geen verhalen en gedichten meer over de pijn. De woede en het verdriet, ik kan ze een beetje vergeten.
Een beetje. Net genoeg om het soort van draaglijk te maken.
En toen werd het stil. Ik schrijf niet meer, niet meer zoals toen, want die andere ik die ooit zo veel te vertellen had lijkt wel verdwenen. De fantasie moest plaats maken voor de gedachten aan wat is gebeurd, de gedachten die nog altijd meer dan dagelijks zijn. Waar ik geen woorden meer aan vuil wil maken, maar die altijd en overal wel weer ergens iets in zien om in mijn hoofd een bruggetje naar te slaan. En zo tellen de uren. Van binnen huilend om dingen die mensen doen en zeggen, omdat ik weet waartoe ze kunnen leiden.
Het is niet leuk dat het hier zo anders is, al drie jaar. Maar ik kan het niet, niet nu. Misschien komt het ooit terug. Ik blijf hopen op die dag. Zolang er hoop is, ploeter ik verder zoals het nu gaat – en duim ik dat wat ik nu schrijf toch een beetje het lezen waard is.
En upload ik foto’s. Veel foto’s :)
Ik vind het nog steeds de moeite waard! Ook/zelfs de foto’s! xD
Alleen maar fijn dat het kalm geworden is in je hoofd.
:) Ja, dat is ook zo. Al die boze en verdrietige blogs waren ook maar niks.
Fijn om te horen Daan :)
Ik denk iets als: het is wat het is. Ik kom hier met tussenpozen al best lang. Soms vind ik je blog zwaar. Maar vaak vind ik het ook troostend, dat jij, net als ikzelf, iets niet kan vergeten, hoe graag je dat ook wilt, hoe hard je er ook in verandert, dat er iets blijft hangen waar je het moeilijk mee hebt. Enfin, zo is het voor mezelf toch, en ik denk dat hier te herkennen. Maar dat is uiteraard ook een zekere interpretatie van mijn kant.
Ikzelf probeer mezelf niet kwalijk te nemen hoe traag ik vergeet, verander, weer bloei. En ik probeer er ook aan te denken dat dingen niet in een rechte lijn gaan, het cliché van de 2 stappen vooruit en weer 1 achteruit. Voor een ander, denk ik, blijft zo’n verdriet om gedane zaken altijd wat mysterieus, best irrationeel ook. Maar voor mezelf (en misschien ook voor jou?) is het iets dat dusdanig blijft hangen dat ik instinctief en diep in mezelf voel dat ik niet anders kan dan erover te blijven denken, schrijven soms, en praten, omdat het gewoon te groot is, te levensveranderend is geweest om zomaar ‘een knop’ om te zetten. Ook al begrijp ik zelf niet waarom eigenlijk niet.
Ja, dat is heel mooi gezegd. Het is niet eens het verdriet, maar gewoon het anders tegen alles aankijken, andere dingen zien, peinzen hoe je de wereld zou kunnen genezen. En daarnaast dat ik het gewoon druk heb en vaak moe ben. Mijn hoofd is vol, vol met andere, niet per se stomme en vaak zelfs leuke, maar toch andere gedachten. Dat maakt dat het me niet meer lukt om te schrijven zoals vroeger, en daar baal ik wel van.