Zwart
In een golf van wanhoop haalde ze uit naar haar eigen arm. Een stekende pijn verlamde de hele linkerhelft van haar lichaam terwijl de punt van haar vulpen onder haar huid verdween. De zwarte inkt wrong zich in dunne lijntjes tussen de cellen.
Meteen was ze met haar gedachten terug in deze wereld. En ze had nu al spijt. Maar het was al te laat, dus ging ze door. Keer op keer, stip na stip, steeds secondenlang haar ogen dicht. Zwart vermengde zich met bloedrood en drupte tenslotte op de kale vloer.
Toen ze klaar was keek ze nog eens goed en haar maag vulde zich met afschuw. De wonden diep en rafelig. Vanaf nu was er niets meer te verbergen, vanaf nu kon ze definitief nooit meer terug naar wat was geweest. Voor altijd leesbaar hoe de gebeurtenissen zich meester van haar hadden gemaakt, ook al had ze zo vaak gedacht dat alles snel weer goed zou komen. De hoop verstomde en ze huilde. Voor altijd een mislukkeling.
Wat een wanhopig stukje! Krijg het er koud van.
Aw, dat was niet de bedoeling, voor zover het althans niet de bedoeling van schrijven kan zijn om een bepaald gevoel over te brengen. ;)
Mooi geschreven, maar wel een heel heftige situatie.
Dank je! Tja, ik heb de afgelopen jaren wel wat situaties meegemaakt waarin ik de hoop compleet dreigde te verliezen. Vandaar dat dit schrijfsel in me op kwam. (En ik zat ink master te kijken hihi :))
Sterk! Gaat toch wel even een rilling over mijn rug!
Dank je! Ik zal me de volgende keer inhouden met mijn heftige verzinsels ;)
Haha vooral niet inhouden! :D
Oké xD
Brrr, ik krijg het er koud van. Intens stukje!