Tien seconden
Plots breekt er een waterig zonnetje door het wolkendek. Ik kan me niet eens herinneren hoe lang het geleden is dat ik de zon heb gezien. Deze winter mag dan zacht zijn, hij is daardoor des te grijzer. Ik was al haast vergeten dat het ook minder somber kan. Hoezeer ik verlang naar een prachtige winterdag, de zon reflecterend in de sneeuw of liever nog op een gladde ijsvloer.
Maar nu wordt alles ineens anders. Ik fiets op een licht verzetje. Een oud, bekend gevoel overvalt me. Vogels fluiten en in de verte koert een duif. Die duif doet me denken aan langzaam wakker worden op een vrije zomerdag, toen ik nog bij mijn ouders woonde. Of langer geleden nog, als we bij opa en oma logeerden. De zon, de natuur, de hele dag tussen het groen zijn. Zo ver is het nog lang niet, maar het is ook zeker niet koud.
Eenmaal thuis valt me iets op aan de hortensia bij de voordeur. Eén jong, frisgroen blaadje.
Hij laat voorzichtig van zich horen: de lente.
Yes! Lente! Zal eens tijd worden, het is al vier maanden herfst!
Hahaha, juich maar niet te vroeg, want volgende week gaat het vriezen! Maar ook dat is weer eens wat anders inderdaad :)
Kom maar op met de lente en de zon!
De zon is er (deels), de warmte laat nog even op zich wachten…
Oh ja zo goed verwoord meisje! En ja de momenten dat de zon even doorkomt….. Ik heb ze ook gemist, maar deze week kunnen we ons hart ophalen, ijskoud zonnig winterweer. Ben er helemaal klaar voor, dus geloof dat de lente nog heel even moet wachten ;-)
Ja heerlijk toch? Zo’n prachtige ochtend vandaag!