Wellerbrücke
Op deze plek zou ik uren kunnen staan en kijken naar de kolkende rivier. In de koele nevel op de houten brug, de schaduw van de oeroude bomen. Omdat het nooit hetzelfde blijft.
Ik zou het water willen zijn dat van boven naar beneden op de rotsen klettert. Me laten meevoeren door het dal, soms rustig kabbelend langs de bloemrijke oevers, soms met hoge snelheid door ruige stroomversnellingen, soms in duizelingwekkende dieptes stortend. En als ik dan hier aankom, hier bij deze brug, zou ik dat ene spatje zijn dat in het geklater op één van de rotsen belandt en verdampt in de zon. Zodat ik terug kan drijven, in een wolk, terug naar de hoogste bergen waar ik als een sneeuwvlokje langzaam zou neerdalen op de Taschachferner.
En daar zou ik dan van het uitzicht genieten, de rest van de dag en ’s nachts onder de sterren, totdat het eerste ochtendlicht me doet smelten. En dan begint alles weer opnieuw.
Daarom zou ik hier uren kunnen staan en kijken en fantaseren.
Mooi!
Dat is het mooie aan dat soort plekken, ondanks dat ze fundamenteel veranderen door de loop van de natuur, blijven ze toch grotendeels hetzelfde.
Mooi! Ik kan het bijna voor me zien :)
Thanks!
En ja, dat is grappig als je erover nadenkt. Nooit hetzelfde water wat door die rivier stroomt, maar toch blijft het dezelfde rivier.