Buiten schot

Dat je de oorlog kon horen. Dat vond ik nog het meest onwaarschijnlijk aan een toch al bizar verhaal. Dat je ze kon zien lopen, de eindeloze stroom aan Belgische vluchtelingen, daar is al bijna geen voorstelling van te maken. Maar dat je de kanonnen kon horen?
Razend aan de Brabantse horizon als onweer. Het heeft iets knus. Zoals de regen die tegen de ruiten slaat, ’s nachts, als je probeert te slapen. De wind die rammelt aan de bomen.
Maar dan kanonnen. Moordwapens. Niet één schot, niet twee, maar een onuitputtelijke aaneenschakeling van vernieling die de klank van de nachtelijke hemel kleurt. Dat je weet dat het gebeurt, dat je weet dat je erin had kunnen staan als je toevallig aan de andere kant van die grens geboren was. Stel je toch eens voor, dat iedere regendruppel je dood kan zijn.

Over de theatervoorstelling van Diederik van Vleuten. En daar was ik op aanraden van Jaap :)