Uit een vorig leven
Ik loop over het lab dat een oude bekende van mij is en kijk naar buiten. Het sneeuwt zachtjes, de eerste sneeuwvlokjes van het jaar. Net als toen.
Vijf jaar geleden is het alweer dat ik werkte op dit lab. Zoals nu was het eind november toen het begon. Het sneeuwen. Ik herinner me nog dat ik de vlokjes zag, naar dit raam liep, en met mijn ellebogen op de vensterbank leunde om te kijken naar het dwarrelen. Alles achter me even vergetend.
De beide mannen die op dat moment op het lab waren vroegen zich blijkbaar af wat ik daar deed. Ze kwamen, in dezelfde houding als ik, aan weerszijden naast mij staan. Geen slechte uitgangspositie. Best een tijdje stonden we daar. Ik droomde weg. Niet over die mannen, maar over de sneeuw. Een dun wit laagje vormde zich in het gras, drie verdiepingen onder ons, witter dan onze labjassen. Liefst was ik blijven staan tot zelfs het langste sprietje niet meer te zien was.
Dat was het begin van een prachtige winter. Het zou de eerste dagen niet ophouden met sneeuwen. Wekenlang bleef het liggen en natuurijs liet niet lang op zich wachten.
Vijf jaar geleden. Vroeger.
Ik kijk naar beneden, naar het gras. Groen. Het vriest niet, waarom zou het ook? Het leven is veranderd. Dingen komen de laatste jaren niet meer vanzelf, lijkt wel. Wat overigens niet wil zeggen dat het nooit meer kan worden zoals toen.
Mooi geschreven! Stiekem moet ik toegeven dat ik niet zo’n hekel aan sneeuw heb als ik altijd zeg…
Thanks! Haha waarom zeg je het dan ;)
Ik wel hoor! :P
Dan heb je waarschijnlijk geluk de komende jaren. Ik verwacht voorlopig geen strenge winters vanwege de zonnecyclus. Komt het broeikaseffect nog eens bovenop. Lekker natte winters dus, de trend voor dit jaar is in ieder geval al gezet de afgelopen weken.
Doe mij maar sneeuw…
Het leven is idd veranderd, maar weet niet of het slechter is. Het maakt je sterker :) Dikke knuffel van mij <3
Dank je :)
Mooie mijmering…
Dank je!