Fluweelzacht

Alles wat zij in haar handen nam kreeg de aandacht die het verdient. Of het nou een appel was, zoals ze die altijd keurig zat te schillen, de mascara die ze elke dag weer met uiterste precisie op haar wimpers bracht, of haar haakwerk in de avond, ze was altijd even voorzichtig en toegewijd.
Niet alleen haar vingers waren zo zorgvuldig. Als ze sprak, sprak ze in afgewogen woorden. Nooit zou ze iemand kwetsen met haar stem. En als ze zong, dan was het zuiver als goud en bitter als de nacht.

Die mond. Als die lippen hem kusten, zo rustig en doordacht, er was niets intenser dan dat. Nog steeds wist hij niet wat hem overkwam als ze haar bezieling weer met hem deelde. En evenmin wist hij of het een vloek was of een zegen, maar één ding was zeker. Zonder haar had hij nooit geweten dat je zo veel van iemand houden kan.