Het mooiste geluid
Het geluid van de accordeon is het mooiste geluid dat er is. Niet de piano, niet de saxofoon, niet het hele orkest, niet de tjiftjaf of de nachtegaal.
De accordeon.
Toegegeven, een orkest komt dicht, héél dicht in de buurt. Maar wat vijftig mensen samen bereiken met oorverdovend veel volume kan een accordeon in zijn bescheiden eentje. Dus kan ik zitten, één toets indrukken, en luisteren naar het geluid dat zweeft en zwiert en niet verzwakt. Het geluid dat danst op de natuurwetten. Ik kan het inademen en uitademen en voelen trillen op mijn borstkas. En het eindigt pas als mijn linkerarm te kort wordt – en mijn linkerarm is veel langer dan de trilling van een snaar of een teug adem. En waar alleen een orkest de grootste en meest meeslepende muziek kan maken, krijg ik alleen van het geluid van een accordeon die kriebel in mijn buik. Omdat het resoneert met mijn hart en interfereert met mijn ziel. Daar hoef je niet eens muziek voor te maken. Eén toon is genoeg.
Verklaar me maar voor gek, maar ik kan me echt, eerlijk, geen mooier geluid bedenken.
Mooi om te lezen dat je zo kan genieten van de accordeon.
Ik vind het geluid van een viool ook super mooi!
Ik ook, en het geluid van een hobo nog mooier, en dan blijkt er toch nog één instrument te zijn dat daar nog overheen kan… ;)
Awel ik kan dat geluid dus niet uitstaan :-D Ik weet niet waarom, het werkt – letterlijk – op mijn zenuwen. Ik kan bv een straatmuzikant die aan onze tafel accordeon zou komen spelen letterlijk doodbliksemen. Sorry, da’s dus echt niet persoonlijk bedoeld!
Zou het misschien kunnen zijn omdat de gemiddelde straatmuzikant niet op de meest zuivere accordeon speelt? Ik kwam er ooit langs één, die zo onzuiver was, dat ik in staat was om in huilen uit te barsten.