Een raar jaar
Toen 2020 begon had ik het allemaal zo helder voor me. Een nieuwe woning en een nieuwe baan, het was al geregeld. 2020 zou het jaar worden van slechts tien minuten fietsen naar mijn werk, veel nieuwe collega’s leren kennen, en veel praktische ervaring opdoen op het lab.
Hoe naïef.
Het begon allemaal ongeveer zoals ik het me had voorgesteld, maar ik hoef niet uit te leggen dat het vanaf maart helemaal anders werd. Labwerk werd thuiswerk, thuiswerk werd nekpijn, en nekpijn werd wandelen in plaats van fietsen. En van dat laatste heb ik zeker geen spijt, al duurt het wel significant langer voor ik ergens ben; er staat immers tegenover dat ik toch niet meer zo vaak ergens heen hoef.
Maar het thuiswerken, dat is me toch wel serieus opgebroken. In eerste instantie vanwege de nekklachten waar ik tien weken mee rondliep voor de juiste aanpak duidelijk werd. Overigens ben ik nog steeds herstellende. Maar ook dat mijn ‘nieuwe’ collega’s nog steeds maar amper als collega’s voelen. Ik ken ze nu bijna een jaar, maar voor persoonlijke gesprekken en het ontwikkelen van een werkrelatie was vanaf maart geen ruimte meer. De impact daarvan heb ik in het begin echt onderschat. Je mist de gezelligheid in de pauze, het even elkaar wat melden op kantoor, het toevallig opvangen van relevante informatie in de gang, het leren hoe je het beste met de verschillende collega’s om kunt gaan, en gewoon met elkaar lachen. Alle online communicatie is afstandelijk, formeel, saai, en regelmatig voel ik me daardoor onzeker.
Er is bovendien niets aan thuiswerken wat me energie geeft, het slurpt me alleen maar leeg. Deze baan voelt niet als de baan die ik in gedachten had. Er is nauwelijks plezier en dat komt door corona.
Ik zie op tegen de komende maanden. Tegen het thuiswerken dat op 4 januari weer begint, nog zonder vooruitzicht van meer labwerk of vakantie. Ik kan alleen maar hopen dat het gauw voorbij is. En ik ben vast niet de enige die teert op hoop.
Laten we morgenavond proosten op een voorspoedig 2021 waarin we onze verwachtingen alsnog waar kunnen maken!
Ik ben zelf tijdens coronatijd begonnen bij mijn nieuwe baan. Ik weet niet of daar bij jullie ruimte voor is, maar wat mij hielp, is virtuele kopje koffie drinken met mensen.
Het was geen fijn jaar voor je met de nekpijn en ook nog eens het thuiswerken. Kan me goed voorstellen dat het pittig voor je is geweest en dat je er tegen het nieuwe jaar opziet. Hopelijk is het snel weer mogelijk om op het lab te gaan werken en lekker op vakantie te kunnen. Ik wens je veel geluk toe voor het nieuwe jaar.
Op naar een beter 2021! Tot volgend jaar :)
Thanks allemaal!
@Laura dat doe ik soms inderdaad, maar door de nekklachten moet ik eigenlijk geen pauze achter de computer nemen. Dus dat maakt het weer extra lastig, het kletsen gaat dan ten koste van mijn productiviteit.
Oh ja, snap ik! Je zou het eventueel, als dat wel gaat, ook bellend kunnen doen, terwijl jullie allebei wandelen.
Ik kan me niet voorstellen hoe het moet voelen om in een coronajaar bij een nieuwe werkgever te beginnen. We hebben in september nog een soort teambuilding-dagje gehad, maar ook daarna zijn nog nieuwe collega’s begonnen die ik nog nooit irl heb gezien en die slechts een vaag beeld hebben van de meeste van hun 37 collega’s… Ik zou me compleet afgezonderd voelen van de rest, moest ik in jou plaats zijn. En zo eenzaam… Ik werk intussen 7 jaar bij mijn werkgever en voel me erg comfortabel met al het telewerk, want ik werd net niet kierewiet van al het lawaai in ons landschapskantoor, wie vindt er ook zoiets uit?
Ik hoop alleszins dat je snel goeie vooruitzichten krijgt!
Het thuiswerken heeft zeker voordelen en het zal flink wennen zijn om weer op locatie aan het werk te gaan. Inderdaad, de storende geluiden van collega’s mis ik niet, ik kan comfortabele kleding aantrekken als ik weer eens buikpijn heb, etc. Heel fijn voor 1 of 2 dagen per week. Maar niet fulltime…