Strohalm
11 januari
Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik naar Wageningen verhuisde. Het voelt surreëel. Het roept herinneringen op aan de eerste twee maanden hier, die inmiddels als nostalgisch aanvoelen. Die twee maanden waarin we onze nieuwe leefomgeving nog mochten verkennen. We kregen hulp bij onze verhuizing van mijn oom en tante die vlakbij wonen maar die we sinds dat moment niet meer gezien hebben. We slenterden door het centrum en kochten cadeautjes die we toevallig tegenkwamen, evenals enkele accessoires voor in huis. Ik werkte op mijn werk en op maandagavond kookte ik samen met mijn zus. Boodschappen doen – iets wat ik sinds mei nog één keer gedaan heb – kon gezellig met zijn tweeën. Ik ging met het openbaar vervoer naar Rotterdam om lekker te shoppen en te eten in de stad waar mijn vriend op dat moment nog woonde. En ik bereidde me voor op de carnavalsdagen en ging, met mijn zelfgemaakte carnavalsoorbellen in, naar een concert van de studentenbigband.
In de eerste weken was ik tegelijkertijd best verdrietig, want ik miste Borne, mijn vorige werk en mijn vriend en kon mezelf niet goed plaatsen. En nu? Nu weet ik eigenlijk nog steeds niet wat ik vind van mijn nieuwe woonplaats en mijn nieuwe werk, voor zover ze nog nieuw te noemen zijn. De lockdowns hielden kennismaking tegen en maakten het onmogelijk om te weten wat ik nu eigenlijk van mijn ‘nieuwe’ leven vind.
Maar één ding is zeker: die eerste twee maanden waren achteraf zo slecht nog niet.
Nee, als je er zo op terugkijkt waren het waarschijnlijk zelfs de fijnste maanden?
Wel jammer dat je eigenlijk nog niet echt kennis hebt kunnen maken met je nieuwe leefomgeving.
Ja, terugkijkend waren dat zeker de fijnste maanden. Vrijheid en geen nekpijn. Al was het wel heel heel fijn toen mijn vriend eind april weer bij mij kwam wonen!
Eén ding is zeker, je hebt de afgelopen maanden wel extreem goed kennis kunnen maken met ’t nieuwe huis!
Hahaha niks aan gelogen! En dat huis bevalt goed :)