Sluipmoordenaar

Daar lig je dan. levenloos. Het enige wat we van je kunnen zien is je rechteroor en je grijze haar dat in de war zit. Verder lig je met je gezicht en lichaam diep verzonken in het ziekenhuisbed, met talloze buizen en slangen, en bloedvlekken in het witte laken. Het enige teken van leven is het zuigende en blazende geluid van het beademingsapparaat.
Ik moet mezelf er steeds opnieuw aan herinneren dat dit geen nare droom is, hoe onwerkelijk het ook voelt dat je hier echt in deze toestand ligt. Dat jij het echt bent.
Moeten we iets zeggen of niet? Heeft het zin, kun je ons horen? We besluiten om te zeggen dat we er zijn, de nieuwe kaartjes die je hebt gekregen voor te lezen, te vertellen dat je er rustig en stabiel bij ligt, en je op het hart te drukken dat we je ongelofelijk missen. Dat je heel snel beter moet worden – tegen beter weten in. En dan gaan we maar weer, met de ontzetting over wat we zojuist aantroffen om het hart geslagen.

De ontreddering en het verdriet op het gezicht van je vrouw en je zoon. Twee weken geleden stond je nog midden in het leven en nu lig je al een week te vechten op het randje van de dood. De intensivist zegt dat dit nog maar het begin is, dat het nog lang gaat duren en dat we moeten hopen dat er geen infecties bovenop komen. En dan heeft hij het nog niet over revalideren en mogelijk psychisch trauma, sluit hij af. Ik krijg het ook te kwaad. Waarom is deze ziekte zo ongelofelijk wreed?

Mensen zeggen dat ze bang zijn voor de bijwerkingen van vaccinatie. Maar waar we werkelijk doodsbang voor zouden moeten zijn is van het ene op het andere moment via videobellen afscheid nemen van een dierbare omdat jij of hij of zij in slaap wordt gebracht en misschien nooit meer zal ontwaken.